Vikan - 21.10.1993, Blaðsíða 38

SMÁSAGA
STAKKASKIPTI
EFTIR ODD SIGURÐSSON
H;
>
Ivernlg í ósköpunum á
ég að fara að því að í-
huga nokkurn hlut á
þessu heimili? hrópaði Arnar
upp yfir sig argur. - Litlu
krakkarnir grenjandi í einu
herbergi, þeir stærri með
græjurnar á hæsta í öðru og
þú, hann sneri sér að Báru,
konu sinni, með sjónvarpið í
botni til að yfirgnæfa þetta allt
saman.
Bára stóð upp og gekk að
borðinu til hans. Hann hafði
setið þar sveittur á annan
klukkutíma við að böggla
saman bréfi til skattstjórans.
- Af hverju í ósköpunum
lætur þú þetta ekki eiga sig.
Þú veist það, Arnar minn, að
það er ekki á þínu
færi að reyna
Svona nokkuð er fyrir endur-
skoðendur og lögfræðinga,
þeir kunna að vinna svona
nokkuð. Þú verður að viður-
kenna að þú- hefur hvorki
menntun né málfar til að rita
embættismönnum bréf. Þetta
hafnar bara í ruslafötunni hjá
þeim eins og endranær.
Arnar vissi að konan hans
haföi á réttu að standa. Á
hverju ári hafði hann tekið
fram skriffæri og ritað skatt-
stjóranum í von um að fá
lækkun á álagningunni, en
aldrei fengið nokkra bót í þeim
efnum. Það fór samt í taug-
arnar á honum að heyra
gjammið í Báru. Það var eins
og hún gæti ekki hætt að stagl-
ast ef hún á annað borð byrj-
aði. Hann ýtti borðinu ólund-
arlega frá sér. Borð-
fæturnir gáfu frá sér
ískur og marr líkt og
það væri þeim um
megn að halda
uppi þunnri
plötunni.
- Hvernig
komið. Annars ættir þú að
annast þetta. Þú hefur í það
minnsta munninn fyrir neðan
nefið.
- Árinni kennir illur ræðari,
muldraði Bára.
Arnari var nóg boðið. Þetta
var máltæki sem hún notaði
oft og fyllti mælinn hjá honum
þegar verst gekk. Hann setti á
sig skóna og strunsaði út án
þess að kveðja.
Arnar fór heim til systur
sinnar sem bjó ekki ýkja langt
frá. Þangað þótti honum gott
að koma ef spennan heima
fyrir var honum um megn. Hjá
henni var öðruvísi hávaði og
allt önnur spenna. Kannski var
það bara vegna þess að hon-
um kom ekkert við það sem á
bjátaði þar á bæ. Konurnar í
næstu húsum komu gjarnan í
heimsókn þangað og létu
móöan mása um börn og
sjúkdóma. Arnari fannst sem
hann þekkti allar þessar konur
mjög vel og reyndar mennina
þeirra líka þar sem þeim var
svo tamt að tala um þá. Þarna
var kona endurskoðandans og
leigubílstjórans og síðast en
ekki síst kona rithöfundarins.
Hún talaði mikið um andleg
efni eins og endurholdgun,
árur og kraftmögnun hluta.
Henni var þetta mjög
hugleikið þar sem maður
hennar hafði það að atvinnu
að skrifa um slík efni. Arnari
fannst gaman að tala við
hana. Hún skaut eiginlega
þeirri dulmögnuðu von í brjóst
hans að ef til vill kæmi sá dag-
ur að hlutirnir færu að snúast
honum í hag.
- Ég hugsa jafnvel að ég
gæti skrifað eitthvað um and-
leg efni ef ég bara hefði næði
og gott skrifborð til að vinna
við, skaut Arnar svona til gam-
ans fram og nuddaði hökuna
gáfulegur á svip.
- Ég gæti gefið þér gamla
skrifborðið hans Sigmundar,
svaraði kona rithöfundarins að
bragði. - Það er hvort sem er
bara uppi á háalofti og engum
gagns síðan Sigmundur
fékk nýja borðið. Það dugði
honum mjög vel og við það
borð skrifaði hann margar af
sínum bestu greinum um
kraftmögnun hluta.
Það lifnaði yfir Arnari.
- Er það virkilega mögu-
legt? Gæti ég kannski fengið
það núna?
Kyndugur svipur kom á
konu rithöfundarins, líkt og
hún væri að losna við drasl
sem búið væri að flækjast fyrir
henni lengi.
- Þú getur fengið það strax
ef þú vilt. Komdu bara með
mér og líttu á það fyrst.
Arnar var ekki í rónni
fyrr en á háaloftinu hjá
konu rithöfundarins.
- Dásamlegt, alveg
hreint dásamlegt. Ég verð
þér ævinlega þakklátur
fyrir. Rödd Arnars
var full eftirvænting-
ar við að sjá gripinn.
Borðið var þunglama-
legt og gamalt, úr ekta
rauðviði og með sex
stórum skúffum. Allt var
það hið traustlegasta að
sjá. Hvað var svo sem
hægt að hugsa sér betra en
skrifborð sem þekktur rithöf-
undur hafði gert sér að góðu á
erfiðri göngu sinni til frægðar.
Bára varð hissa þegar hún
opnaði útidyrnar og sá Arnar á
tröppunum með tvo stóra og
stæðilega flutningabílstjóra
sér til fulltingis.