Vikan - 12.09.2000, Blaðsíða 28

Kjollinn leiddi okkur saman
Þessi saga hefst eiginlega
Þar sem ég sat á tann-
læknastofunni og uar að
bíða eftir að komast að.
Farsíminn minn hringdi
hátt og hvellt og í síman-
um uar vinkona mín. Hún
grátbað mig um að koma
með sér í helgarferð til
Akureyrar. Skömmu áður
hafði stúlkan unnið helg-
arferð fyrir tvo til ein-
hvers áfangastaðar Flug-
félags íslands á árshátíð
fyrirtækisins sem hún
vann hjá. Ferðin hafði ver-
ið ráðgerð einmitt um
hessa helgi en betta var á
föstudegi og ætlaði vinnu-
félagi hennar með henni.
Sú hafði nú dottið úr
skaftinu og mér var boðið
að biggja ferðina í stað-
inn. En ég var nú ekki á
bví að fara. Tannlæknirinn
ætti eftir að skoða tenn-
urnar í mér og ég að fara
heim, pakka og hafa mig
til og allt betta ætiaðist
hún tii að ég gerði áður
en mæta bvrfti í flugið
tveimur og hálfum
klukkutíma síðar.
Hún hélt áfram að
nauða og sagði
mér að færi ég
ekki með henni
missti hún þennan vinning
sinn þar sem ekki væri hægt
að hætta við á síðustu stundu
þegar allt hefði verið pantað.
Gjafabréfið hefði verið af-
hent og það fengi hún örugg-
lega ekki aftur fyrst hún væri
þegar búin að láta það af
hendi. Eftir nokkuð japl, jaml
og fuður varð úr að ég sam-
þykkti að fara með því skil-
yrði þó að hún færi heim og
pakkaði fyrir mig fötum til
helgarinnar. Þessu lofaði vin-
konan kampakát og við
ákváðum að hittast úti á flug-
velli. Tannlæknirinn fann
ekkert að tönnunum í mér og
ég losnaði svo fljótt að ég vissi
að ég hefði tíma til að koma
aðeins við heima. Eg hringdi
því í vinkonu mína en hún af-
tók það með öllu að ég færi að
keyra alla leið heim til mín.
Hún kvaðst vera tilbúin með
tösku sem hún fullvissaði mig
um að innihéldi allt sem ég
þyrfti á að halda. Mamma
hefði hleypt henni inn, sýnt
henni hvar fötin voru geymd
en síðan orðið að rjúka á burt.
Vinkonan sagðist nú ekki
hafa látið slíkt smáatriði eyði-
leggja áætlanir sínar og bað
mig bara blessaða að hitta sig
úti á velli. Fyrst við værum í
fyrra fallinu og gætum við
fengið okkur kaffi og slakað á
fyrir flugið. Þegar við vorum
báðar mættar í flugstöðina
fundum við að við vorum
farnar að hlakka til ferðarinn-
ar og fengum okkur bjór til að
halda upp á skemmtunina
sem var framundan.
Vinkona mín kvaðst vera
búin að kynna sér allt það
markverðasta sem var á döf-
inni á Akureyri um þessar
mundir og hún sagðist hafa
pantað fyrir okkur borð á fín-
asta veitingastaðnum fyrir
norðan. Eg óaði og æjaði við
þessar fréttir og spurði hvort
hún hefði örugglega tekið
með einhverjar sæmilegar
flíkur handa mér að fara í á
svona fínan stað. Hún hélt
það nú. Kvaðst hafa tekið
sparikjólinn minn nýhreins-
aðan út úr skápnum. Ég
Kona á mínum aldri
myndí ekki kjósa að láta
finna síg dauða í slíkri
flík.
minntist þess ekki að hafa ný-
lega farið með kjólinn í
hreinsun svo ég spurði hana
hvernig hún vissi að kjólinn
væri hreinn. Jú, það var auð-
velt, kjóllinn var pakkaður í
plast frá hreinsuninni í hverf-
inu mínu. Eitthvað hnykklaði
ég brýrnar yfir þessum frétt-
um en ákvað svo að sennilega
hefði mamma gripið kjólinn
minn og látið hreinsa hann
um leið og eigin fatnað.
Ekki rétti kjólinn
Kallað var út í vélina og við
vinkonurnar gengum um
borð. Við vorum kátar og
hressar alla leiðina norður og
það var mikið spjallað um
hvernig helginni yrði eytt. Við
vorum fljótar að fá leigubíl
heim á hótelið og þegar þang-
að kom fórum við að taka upp
úr töskunum. Ég var ekki fyrr
búin að lyfta upp fyrstu flík-
inni en ég áttaði mig á hvað
hafði gerst. Heima hjá mér
eru engir skápar aðrir en stórt
fataherbergi sem nýtist allri
fjölskyldunni. Vinkona mín
hafði farið í skápinn mömmu
megin og tínt ofan í töskuna
ýmsar flíkur af henni, þar á
meðal rauðan sparikjól sem
að vísu er svipaður á litinn og
kjóll af mér en að öðru leyti
myndi kona á mínum aldri
ekki kjósa að láta finna sig
dauða í slíkri flík. Kjóllinn var
auk þess minnst tveimur
númerum of stór á mig.
Sömu sögu var að segja af
flestu öðru sem í töskunni var.
Þótt ég hugsanlega gæti í
neyð verið í nærbuxunum
hennar mömmu fannst mér
ég tæpast komast upp með að
fara í brjósthaldara af henni
því mamma er mun
barmmeiri en ég. Ég hefði
sennilega þurft bómullar-
poka til að fylla upp í skálarn-
ar. Og fyrst minnst er á skál-
ar þá hellti ég úr skálum reiði
minnar yfir vinkonu mína og
spurði hverslags fífl það væri
sem sæi ekki muninn á fötum
af mér kerlingafötum af
mömmu. Hún var auðvitað
ákveðin í að reyna að gera
gott úr öllu og hélt því fram að
um eðlileg mistök hafi verið
að ræða. Hún sagði sömuleið-
is að þar sem kjóllinn hennar
mömmu væri með frekar víðu
sniði gæti ég alveg notað hann
á veitingastaðnum um kvöld-
Þegar hann dáðist að bví
hversu fínn kjollinn minn
væri kímdi vinkona mín í
barmínn.
ið. Ég vissi ekki hvert ég ætl-
aði. Ef hún héldi að ég léti sjá
mig í þessum ósköpum á fín-
um veitingastað í höfuðstað
Norðurlands þá skyldi hún
hugsa sig betur um.
Ég rauk niður í gestamót-
tökuna og spurði hvort ein-
hver fatabúð í bænum væri
opin. Konan sem varð fyrir
svörum hélt að Hagkaup væri
28
Vikan