Vikan - 12.09.2000, Blaðsíða 58

MnmimímkiMMii
Slæmur félagsskapur og dómgreindarleysi komu mér í kast við lögin
Orfagaríkur bfltúr
Þegar ég byrjaði í nýjum skóla, 13 ára gamall, komst ég í
kynni við tvo stráka, Kidda og Óla, sem voru með mér í
bekk. Þeir höfðu verið vinir frá hví heir voru litlir og búið
við sömu götu næstum frá fæðingu. Mér bóttu Kiddi og Óli
rosalega spennandi strákar bótt ég vissi að beir væru ekki
géður félagsskapur. Foreldrar beirra voru drykkfelldir og
sinnulausir og létu allt eftir beim. Þeir leyfðu beim að vera
niðri í miðbæ á kvöldin og virtust ekki taka eftir bví að
strákarnir höfðu alltaf næga peninga á milli handanna.
Kiddi og Óli stáiu úr búðum og ég veit um nokkur tilfelli
bar sem beir hrifsuðu veski úr höndunum á gömlum kon-
um. Það var erfitt að vera nýr í skólanum en bar sem ég var
vinur Kidda og Óla var ég látinn í friði og enginn hefði dirfst
að leggja mig í einelti en ég hræddist bað eins og allir sem
byrja í nýjum skóla. Flestir krakkarnir voru hræddir við
Kidda og ðla bví beir voru svo ógnandi í framkomu. Mamma
komst fljotlega að bví að beir reyktu hass og voru í inn-
brotum og bannaði mér að umgangast bá. Ég bóttist hlýða
henni en fór bess í stað stundum heim til beirra eftir skóla
eða hékk með beim niðri í bæ. Mér bótti fúlt að geta aldrei
verið með beim á kvöldin en ég fór yfirleítt aldrei út eftir
kvöidmat bví bá átti ég að læra. Ég umgekkst bá aldrei á
sumrin bví ég var alltaf í sveit hjá frændfólki mínu. Ég held
að betta hafi bjargað mér frá bví að lenda á glæpabraut
með beim bví ég var frekar áhrifagjarn á bessum árum.
Bílstjóri fyrir borgun
Ég var ekki í miklu sam-
bandi við þá eftir að við luk-
um grunnskólanum en reykti
nokkrum sinnum hass með
þeim þegar svo bar undir en
mér fannst það „kúl“ á tíma-
bili. Ég vissi að þeir voru í inn-
brotum og öðrum glæpum og
höfðu oft lent í kasti við lög-
regluna. Ég tók bílpróf þeg-
ar ég var 17 ára og fékk hjálp
frá mömmu við að kaupa mér
bíl. Ég var í Iðnskólanum og
þar sem ég þurfti að læra svo
mikið fannst mér ég ekki geta
unnið líka. Vasapeningarnir
dugðu skammt því mér fannst
svo gaman að keyra. Ég var
því oft í vandræðum með að
útvega mér peninga fyrir
bensíni og viðhaldi á bílnum.
Amma, sem er ekki með bíl-
próf, bað mig stundum að
keyra sig í búðir og borgaði
mér alltaf fyrir eins og
um leigubíl væri að
ræða. Mér fannst
þetta hið besta mál og
þetta hélt mér oft
uppi og ég þurfti
sjaldan að leggja bfln-
um vegna bensínleysis.
Eitt kvöldið hringdu Kiddi
og Oli í mig og báðu mig um
að skutla sér á ákveðinn stað.
Ég sagði það sjálfsagt en bætti
við að ég væri bensínlítill og
þeir þyrftu að borga í bens-
íninu. Þeir sögðust borga mér
þúsundkall fyrir og ég var
sáttur við það. Ég ók heim til
þeirra og sá þá bíða á gang-
stéttinni fyrir utan heimili
Kidda. Óli hélt á stórri
íþróttatösku og ég spurði
hvort þeir væru að fara í lík-
amsrækt þótt mér þætti það
ótrúlegt. Þeir hlógu og sögð-
ust ekki eyða tímanum í slíka
vitleysu. Þegar þeir höfðu sest
inn í bílinn opnaði Óli tösk-
una og sýndi mér hvað var í
henni. Hún innihélt kúbein,
hamar og tvær svartar húfur.
Ég vissi þá að þeir ætluðu í
innbrotsleiðangur en fannst
ég ekki geta hætt við þótt
þetta kæmi óþægilega við
mig. Þetta voru jú vinir mín-
ir. Við ókum í eitt af stærri út-
hverfum borgarinnar og stað-
næmdumst við einn hverfis-
skólann þar. Kiddi og Óli
báðu mig að bíða á meðan
þeir færu og könnuðu aðstæð-
ur. Ég beið í hálftíma en mér
fannst eins og þetta hefði ver-
ið margir klukkutímar. Loks
sá ég þá koma hlaupandi með
húfurnar ofan í augum og
Kiddi burðaðist með mynd-
bandstæki í fanginu. Hann
skellti því ofan í íþróttatösk-
una og bað mig að keyra af
stað í einum hvelli. Við ókum
sem leið lá að húsi í miðbæn-
um þar sem strákarnir komu
tækinu í verð. Ég varð dauð-
feginn þegar þeir höfðu los-
að sig við þýfið og vildi bara
komast heim. Ég samþykkti
með semingi að fara með þá
að skólanum aftur en tók
fljótlega eftir því að hvít
Toyota elti okkur. Kiddi og
Óli báðu mig um að fara
krókaleiðir því þá grunaði að
þetta væri löggan. Alltaf var
bíllinn fyrir aftan okkur. Síð-
an sáum við að stór lögreglu-
bíll kom á móti okkur með
blikkandi blá ljós. Ég stopp-
aði strax og þá stukku Kiddi
og Óli út úr bílnum og tóku á
rás. Tveir lögreglumenn
hlupu á eftir þeim og náðu
þeim strax. Þótt mér liði illa
gat ég ekki annað en hugsað
með mér að þeir hefðu betur
stundað líkamsrækt til að geta
hlaupið af sér lögguna. Við
vorum allir handjárnaðir og
settir aftur í lögreglubílinn.
Bíllinn minn var svo dreginn
í burtu í lögregluportið á
Hverfisgötu. Við vorum að-
skildir þegar við kornum nið-
ur á lögreglustöð. Tekin var af
mér skýrsla og síðan var mér
sagt að ég yrði yfirheyrður
betur næsta morgun. Mér
fannst þetta allt saman vera
mjög óraunverulegt og trúði
því ekki að þetta hefði kom-
ið fyrir mig.
Lokaðurinni
Ég var beðinn um að af-
henda skóna mína, beltið og
GSM-símann og var
síðan settur í pínulítinn
og óvistlegan fanga-
klefa. Ég settist á bedd-
ann í klefanum og var
alveg miður mín. Ég
var líka brjálaður úr
reiði út í strákana en einnig út
í sjálfan mig fyrir dómgreind-
arleysið. Ég óskaði þess að ég
hefði þorað að segja þeim að
ég vildi ekki keyra þá eftir að
ég vissi áform þeirra. Ég lagð-
Þegar Ueir höfðu sest inn í bílinn
opnaði Úli töskuna og sýndi mér
hvað var í henni. Hún innihélt kú-
bein, hamar og tvær svartar húfur.
58
Vikan