Menntamál - 01.10.1953, Blaðsíða 21

MENNTAMÁL
87
að flest ungmenni leita sér lífsstarfs þar sem þeir geta
notað þá reynslu, sem þeir hafa fengið í skólum, þ. e. í
skrifstofu eða í verzlunum.
Ég hef hér mest rætt um gagnfræðastigið, en ekki mun
ástandið vera betra í menntaskólum okkar, nema síður sé.
Orð Sigurðar heitins skólameistara á Akureyri eiga við
um alla skóla, en hann sagði eitt sinn svo: „Ef meira en
helmingur nemenda í bekkjardeild eru áhugalausir og
óstýrilátir, þá er eitthvað að athuga við námsefni, kennslu-
aðferð eða kennara.“ Ég bæti við frá eigin brjósti: Ef
einn nemandi í deild vinnur ekki, eða gerir sér eklti gagn,
þá er ástæða fyrir því. Þá ástæðu er oftast hægt að finna,
og má þá ryðja henni úr vegi eða breyta samkvæmt henni,
ef aðstæður eru fyrir hendi. Aðalatriðið er, að þeir, sem
með kennslumál fara geri sér ljóst hvers nútímaþjófélag
krefst af borgurum sínum, og reyni að gera nemendur
sem hæfasta að mæta þeim kröfum með samstarfi og sam-
ráði við nemendur. Áhrifa skóla til góðs eða ills gætir
ekki aðeins, á meðan nemandi er á skólabekk heldur oftast,
mestan hluta ævi hans.
Afköst einstaklinga í þjóðfélaginu og jafnvel lífsham-
ingja þeirra er mjög undir því komin, að þeir finni það
starf, þar sem meðfæddir hæfileikar og hneigð njóta sín
bezt. Skólar okkar taka í dag mjög lítið tillit til hæfni
nemenda og hjálpa þeim lítið eða ekki til þess að finna verk-
efni við þeirra hæfi. Ég lít svo á, að los það og siðspilling,
sem nú gerir mjög vart við sig meðal æðri og lægri í þjóð-
félagi okkar, sé hávær krafa til skólanna um breytta starfs-
háttu. Væri ekki rétt að athuga þær kröfur eitthvað nánar,
áður en þeim er vísað á bug?