Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 10

spilaði hún undir á harmoniku. Við sungum af innileik og hjartans lyst.
Meira að segja bróðir okkar hafði fengið lag. Hann, sem alltaf var laglaus
og setti okkur ævinlega út af laginu. Þegar við höfðum sungið um stund,
voru góðgerðir bornar fram, súkkulaði, kleinur, pönnukökur og jólakaka.
Þegar búið var að lesa lesturinn var okkur sagt að hátta, því að daginn eftir
ættum við að fara til messu vestur að Görðum. En ég man að ég leit á mömmu
og spurði, hvort ekki væru rúmstólpajól líka hér. Og ég fékk kerti til þess að
festa á rúmstólpann minn. Og svo soínaði ég undir lestrinum, eins og ég var
vön. Ég vaknaði ekki daginn eftir fyrr en tími var kominn til þess að ganga
í kirkju.
Séra Jens Pálsson, prestur í Görðum, var maður feitlaginn, föngulegur
á velli en með töluverða ístru. Mér var vaxtarlag hans mikil ráðgáta. Mér
fannst að hann hlyti einhvern tíma að eiga barn! En þegar ég spurði ömmu
hvenær hann séra Jens ætti barnið, varð hún byrst.
„Það verður aldrei, sem hann fæðir af sér barn,“ svaraði hún stutt í
spuna. Hún gaf enga skýringu á þessari fullyrðingu. Svo fór ég að heyra að
prestshjónin væru barnlaus. Og næst þegar séra Jens kom til þess að hús-
vitja, horfði ég lengi á hann og sagði:
„Presturinn getur ekki átt barn.“
Þá þreif mamma í mig og skaut mér út fyrir dyrnar, svo að ég yrði mér
ekki frekar til skammar.
Huldufólkið og skyrtan. — Það var mikil huldufólkstrú í Firðinum á upp-
vaxtarárum mínum. Ég trúði alltaf á huldufólk og trúi enn. Margt styrkti
mig í þeirri trú.
Þegar ég fæddist haustið 1897 var mjög hart í ári og mikið aflaleysi.
Sennilega hefur það verið ástæðan fyrir því að mamma saumaði enga flík
handa mér áður en ég fæddist. En þegar Magga systir mín fæddist, hún var
fjórum árurn eldri en ég, hafði mamma saumað talsvert af fötum. En svo
vildi til, að ein skyrtan týndist og fannst ekki, hvernig sem leitað var.
„O, það hefur einhver fengið hana lánaða og skilar henni, þegar hann
er búinn að nota hana,“ sagði mamma og var hin rólegasta.
Nú fæðist ég, og mamma segir ljósu minni sem var, að ég fái enga nýja
flík. Fötin voru geymd'í dragkistu, sem jafnan stóð fyrir aftan rúmið henn-
ar mömmu. Þegar ljósa opnaði kistuna, verður fyrst fyrir henni ný skyrta.
Sér þá mamma, að þetta er skyrtan, sem horfið hafði fjórum árum áður! Ég
var svo færð í skyrtuna og hef æ síðan verið þakklát huldufólkinu fyrir að
hafa geymt þessa nýju, ágætu skyrtu handa mér allan þennan tíma.
í hcensnakofanum. — Oft var mömmu sagt frá konu, sem fólk sagði að væri
nákvæmlega eins og hún og sæist oft á gangi hjá Bala. Þessu trúði ég, og til
þess að vera nú alveg viss, þurfti ég oft að horfa á mömmu og ganga úr
skugga um að það væri nú hún!
Einu sinni mætti ég konu, sem ég hafði aldrei séð. Hún var fullorðin,
töluvert einkennileg, með bungu en ekki laut fyrir neðan nefið. Þetta hlaut
að vera huldukona. Hún bar þungan böggul. Með hálfum huga gekk ég til
hennar og bauðst til þess að bera böggulinn. Ég ætlaði að vita hvar hún ætti
heima. En þegar hún skömmu síðar beygði af og fór í hús og reyndist vera
kona austan úr sveit, komin í bæinn til þess að heimsækja systur sína, varð
ég fyrir afar miklum vonbrigðum. Og ekki fór/betur fyrir okkur Palla!
*——----+
Púkablístran.
Sæmundur fróði átti pípu
eina, sem hafði þá náttúru, að
þcgar í hana var blásið, þá
komu einn eða fleiri púkar til
þess, sem í hana blés, og spurðu
hvað þeir ættu að gera.
Einu sinni hafði Sæmundur
skilið pípuna eftir i rúminu
sinu, undir höfðalaginu, þar
sem hann var ætíð vanur að
hafa hana á næturnar. Um
kvöldið sagði hann þjónustu-
stúlkunni að búa um sig, eins
og vant væri, en tók henni vara
fyrir þvi, að ef hún fyndi nokk-
uð óvanalegt í rúminu, þá
mætti hún ekki snerta það,
heldur láta það vera kyrrt á
sinum stað.
Stúlkan fór nú að búa um, og
varð heldur en ekki forvitin,
þegar hún sá pípuna. Hún tók
iiana óðara, skoðaði hana i krók
og kring, og seinast blés hún
í hana. Kom þá undir eins til
hennar púki einn og spurði:
„Hvað á ég að gjöra?“ Stúlk-
unni varð bilt við, en lét þó
ekki á því bera.
Svo stóð á, að um daginn
hafði verið slátrað tíu sauðum
hjá Sæmundi, og lágu allar gær-
urnar úti. Stúlkan segir þá púk-
anum, að hann eigi að telja öll
liárin á gærunum, ef hann verði
fljótari að l>ví en hún að húa
um rúmið, þá megi hann eiga
sig. Púkinn fór og kepptist við
að telja, og stúlkan hraðaði sér
að búa um. Þegar liún var bú-
inn, átti púkinn eftir að telja
á einum skæklinum, og Varð
hann þá af kaupunum.
Sæmundur spurði stúlkuna,
hvort hún hefði fundið nokkuð
í rúminu. Hún sagði frá öllu
eins og var, og líkaði Sæmundi
vel ráðkænska hennar.
438