Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 26

Annie M. G. Schmidt.
*Qióinn
og drekinn.
„Já, einmitt, vantar enn,“ sagði kóngurinn þegar risinn rændi dóttur
hans. „Það gengur allt andstætt í dag. Hvar er hún?“ spurði hann hraðboðann,
sem flutti honum þessa andstyggðarfregn.
„Uppi á Burstarfjalli, úti við hafið,“ sagði hraðboðinn. „Þar er kastali
risans. Prinsessan situr í turninum og drekinn gætir hennar.“
„Jæja þá! Nokkuð fleira?!“ hrópaði kóngurinn. „Bæði risi og dreki. Víst
er það nóg! Einkadóttir mín. Hún var annars orðin ósköp óstýrilát og óhlýðin,
en þetta er þó fullmikið! En hvað getum við gert? Kallið á einkalækninn
minn.“
„Hefurðu heyrt það?“ spurði hann lækninn. „Risi hefur rænt dóttur
minni og lætur dreka gæta hennar! Segðu mér, hvað á ég að gera?“
„Hm,“ sagði læknirinn. „Þetta er utan við minn verkahring. Ég er aðeins
blátt áfram læknir og .... “
„Hvaða vitleysa," sagði kóngurinn. „Þú læknaðir hana þegar hún var
með mislingana. Finndu nú upp á einhverju."
„Oftast nær,“ sagði læknirinn, „oftast nær lofar kóngurinn háum fjárhæð-
um þeim prinsi, sem unnið geti á drekanum. Það er mikils vert. Prinsarnir
munu flykkjast hingað, og vænta má, að einhver verði sigursæll."
„Gott, ágætt, það skulum við gera,“ sagði kóngurinn og varpaði öndinni
léttar. „Prinsinn, sem færir mér dóttur mína aftur, skal eignast hana.“
„Að viðbættu hálfu ríkinu,“ bætti læknirinn við.
„Það hugleiðum við seinna. Ekki meira í einu,“ sagði kóngurinn.
Sama daginn barst loforð konungsins út um allt. Um kvöldið var kominn
prins, sem vildi reyna.
„Ertu ekki of fínn í þetta?“ spurði kóngurinn. „Ætlarðu að sigra drekann
með þessum hvítu hönzkum?"
„Ég tek þá af mér, þegar á hólminn kemur,“ sagði prinsinn og roðnaði.
Hann var glæsilegur útlits, í blárri flauelsskikkju, hvítu vesti, borðalögðum
buxum og með liðað hár.
„Ég er forvitinn,“ sagði kóngurinn um leið og hann virti fyrir sér spjátr-
ungslega prinsinn, sem reið nú í burtu. „Ég held honum heppnist það ekki,
mér finnst hann vera ,of fínt búinn.“
Næsta dag kom prinsinn aftur, allur hruílaður, kolsvartur, rifinn og
► ♦ JEvintýri og sögur, frá ýmsum löndum. ♦ 1
Sigga litla.
Sigga, átta ára, kemur inn til
móður sinnar, sem situr við
sauma.
„Mamma, ertu búin með
svuntuna mina?“
„Ó, nei, góða mfn, ég er að
flýta mér með hana, svo ])ú
getir notað liana á jólunum.
Vertu nú sæt og leiktu ])ér úti,
svo ])ú tefjir mig ekki.“
„En mamma, get ég ekki
fengið svuntuna strax, svo ég
verði stór?“
„Nei, væna min, ])ú mátt ekki
fá hana fyrr en á jólunum."
„Mamma!“
„Já, góða mín, hvað er nú?“
„Ég vil verða stór strax og
eignast kærasta.“
„Hvað ertu að segja, barn,
eignast kærasta ! Hvaða vitleysa
er þetta í þér, barn. Er það nú
ekki fullfljótt fyrir ]>ig að
liugsa um slíkt.“
„Mamma, ég var áðan með
henni Stínu og hún sagði mér,
að Ásta systir sin væri stór og
húin að eignast kærasta. Við
viljum líka verða stórar strax
og eiga kærasta.“
„Sigga mín ! Þetta hefur bara
verið einhver vitleysa hjá Stínu
litlu, því Ásta fermdist i vor.“
„Nei, þetta er engin vitleysa,
sem Stína segir. Hún sagðist
hafa séð Gústa kyssa Ástu og
kalla hana kærustuna sina. Svo
sagðist hann ætla að gefa henni
liring í jólagjöf, og það er svo
voða gaman."
„Vist er gaman að eignast
gullhring, góða mín, þú færð
hann seinna. Nú skaltu fara út
að leika þér. Svuntuna færðu á
jólunum."
I'etta varð Sigga litla að láta
sér lynda. Hún hoppaði úl og
kærastinn gleymdist i hili.
Móðir Siggu sat brosandi yfir
litiu svuntunni og hugsaði sem
svo, að betri væri belgur en
barn.
Svo komu jólin og Sigga fékk
svuntuna og gervihund i bandi.
Hún var glöð og ánægð og tal-
aði ekkert um að eignast kær-
asta.
454