Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 52

Áfram þutum við svo á geysilegri ferð eftir birninum, en ég sá brátt, að
hann mundi sennilega verða á undan okkur til hlíðanna. Ég notaði því ráð,
sem við grípum oft við slíkar aðstæður. Ég gat losað nokkra af beztu hundun-
um mínum, svo að þeir gætu þá hlaupið á undan og orðið fyrri til bjarnarins.
Þeir gætu tafið fyrir honum.
Eftir örfáar minútur sá ég björninn. Mér hitnaði í hamsi. díundarnir
höfðu þegar umkringt hann. Þeir snerust kringum hann eins og þeir hefðu
vængi og reyndu að glefsa í hann. Brátt sleppti ég þeim hundum, sem eftir
voru, en áfram þaut sleðinn í áttina að birninum.
Mér fannst nauðsynlegt að skjóta af sem allra minnsta færi, til þess að
eiga það ekki á hættu að hitta neinn af hundunum. Komið gat fyrir, að skotið
færi einhvers staðar gegnum björninn og gæti þá hitt einhvern hinum megin
við hann. Ég nálgaðist björninn óðum, án þess að hann tæki eftir mér. Ég naut
þess í ríkum mæli að sjá þessa baráttu. Var næstum öruggur um endalok
hennar.
Ég vissi, að nú reið á að vera rólegur og geta skotið án þess að skjálfa hið
minnsta. Mundi skotið ekki vera til bana, vissi björninn þegar í stað, að
það var veiðimaðurinn, en ekki hundarnir, sem var hinn sanni óvinur hans.
Dræpist hann ekki í einu skoti, fleygði hann hundunum til hliðar og réðist
þegar á veiðimanninn.
Ég var ekki meira en í sex metra fjarlægð, þegar hann loks uppgötvaði, að
ég stóð skammt frá honum. Um leið og hann sá mig, hristi hann hundana
af sér og reis upp á afturfæturna. Hann var nú enn tignarlegri en nokkru sinni
fyrr. Það gljáðí á fallegan feld hans, þar sem hann hóf sig á loft, til þess að
láta sig síðan aftur falla niður á ísinn og reyna þannig að brjóta vök á hann.
Ég vissi um þessi gömlu ráð ísbjarnanna. Hann mundi synda langt inn
undir ísinn eins og selur, en svo kæmi hann brátt upp aftur, og þá gæfist mér
tækifæri til þess að skjóta hann.
Ég naut þess því aðeins að sjá þetta ferlíki rísa þannig upp á afturfæturna
í öllu sínu veldi.
En allt átti eftir að fá annan endi, en mig hafði grunað. Á þessum stað
var ísinn miklu þynnri en ég hélt. Undir þessum ísfjöllum og björgum, rann
mjög sterkur straumur og þungur.
Um leið og björninn lét sig falla niður aftur og ísinn brotnaði undan
honum, mynduðust sprungur í allar áttir út frá honum, og áður en ég vissi af,
svamlaði ég í ísköldu vatninu.
í fyrstu steingleymdi ég birninum, sem von var. Ekkert komst að í huga
mér nema þetta eitt: Hvernig kemst ég aftur upp á ísinn?
Með riffilinn í vinstri hendi reyndi ég að krafla mig upp á ísskörina, en
hún var svo þunn, að ég braut aðeins af henni aftur og aftur, þangað til ég
var aðfram kominn.
Ég var klæddur eins og Eskimóar á þessum slóðum. Vetrarfatnaður voru
löng og mikil stígvél og buxur úr bjarndýrafeldi, og pels úr hreindýraskinni.
Eftir nokkra stund var fatnaðurinn orðinn gegnblautur og ég átti mjög
erfitt með að halda mér á floti. Ég sá, að ég varð að losa mig við byssuna og
reyndi því að fleygja henni sem lengst upp á ísinn. En ég var orðinn of loppinn.
Ég dró ekki nógu langt og byssan féll í sjóinn og hvarf þegar í stað.
Ég fór nú að reyna að hugsa skýrar. Ég leit í kring um mig og sá björninn
með hundana allt í kringum sig. Þarna barðist hann fyrir lífi sínu eins og
ég. Báðir í sömu vök — hann með hundana kringum sig, en ég reyndi hvað I
eftir annað árangurslaust að hefja mig upp á ísinn.
Stafrófskverið
Japanskar barnalesbækur eru
einhverjar þær fremstu menn-
ingarlega séð. Þær eru með
fallegum, litríkum myndum úr
atvinnulífinu.
Þessi mynd eú úr franskri
skólabók fyrir yngstu börnin.
Þarna eru fílsungar látnir
þramma í skóla með fána í far-
arbroddi.
Þessi mynd er úr bandarískri
lestrarbók og sýnir götuumferð.
Það veitir víst ekki af að byrja
snemma að kenna börnum um-
ferðarreglurnar í því mikla bif-
reiðalandi.
480