Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 53

Roger Moore.
Brezki leikarinn Roger
Moore, sem er heimsfrægur fyr-
ir leik sinn í hlutverki Dýrlings-
ins, er nú aS Ijúka við að leika
í sinni síðustu mynd af ævintýr-
um Dýrlingsins. Alls munu þess-
ar myndir vera orðnar yfir eitt
hundrað. Sagt er að Roger
Moore muni nú snúa sér að
leikstjórn.
GÁTUR
X. Hver er jiað, sem fer út á
hverjum degi, en er samt
alltaf heima hjá sér?
2. Hver er sonur forcldra
minna, sem er þó ekki
bróðir minn?
3. Hvað er það, sem við á
hverjum degi þrýstum í
hendi okkar en tölum samt
aldrei við?
4. Hve langt er frá austri
til vesturs?
5. Hver er skuldugur upp fyr-
ir eyru?
6. Hvenær byrja andarung-
arnir að synda?
7. Hvað er það, sem þú hefur
á hægri, hvort sem þú ferð
frá austri til vesturs eða
frá vestri til austurs?
8. Hrútur gat ekki valdið
hausnum fyrir hornum, og
þó var hann kollóttur?
9. Ekki systir mín, ekki bróð-
ir minn, cn þó barn móður
minnar. Hver er það?
10. Ég er bæði elztur og |
yngstur af öllum í heimin- I
um?
Svör á blaðsíðu 491.
I
+———— --------------------------——4
í hvert skipti, sem ég reyndi að komast upp á ísskörina gnísti björninn
tönnum, svo að mér rann kalt vatn milli skinns og hörunds. En ég sá brátt,
að það var að eyða kröftunum til ónýtis. Ég varð að finna eitthvert annað ráð.
Ég bjóst alltaf við því, að hann mundi þá og þegar ráðast á mig og gaf honum
því nánar gætur.
Og brátt kom yfir mig ró örvæntingar. Kalda vatnið kældi blóð mitt, og
án þess að gera mér fulla grein fyrir því, gaf ég mér nú tíma til þess að
rannsaka félaga minn betur.
Aldrei hafði ég vitað áður, hvað getur falizt í bjarndýrsaugnaráði. Ég var
aðeins vanur að drepa og skjóta í veiðiferðum mínum, og mátti því aldrei
vera að því að rannsaka neitt. í upphafi sá ég ekkert annað en angist og reiði
í augum hans. En því meir sem ég horfði á hann og hann á mig, hætti hann að
gnísta tönnum. — Og nú leit ég hann öðrum augum en áður. Ekki eins og
þarna væri á ferð villidýr, sem ég átti að drepa, algjörlega tilfinningalaust,
heldur eins og hugsandi vitsmunaveru, sem var í sömu neyð og ég.
Það var eins og ég gæti smátt og smátt lesið hugsanir hans. Hvernig stóð á
því, að ég hafði líka stokkið út í vatnið? Hann vissi nú, að ég vildi honum
ekkert illt. En hvað annars? Ef til vill hafði ég leitað til vakarinnar, til þess
að flýja hundana? Sjálfur mundi hann í einu vetfangi geta hafið sig upp á
ísinn, ef hann hræddist ekki þessa ægilegu fjendur, sem mundu fy-lgja honum
eftir og ráðast á hann. Og úr því að ég gerði það ekki heldur, var það þá ekki
einmitt af sömu ástæðu. Við hræddumst báðir hundana!
Þegar ég var kominn svo langt í hugsunarlestri mínum fannst mér eins og
björninn skildi mig og fyndi til með mér. En ég hélt áfram að liugsa. Ég lók
eftir því að björninn gaf hundunum nánar gætur, sem eðlilegt var, og einnig,
að þeir eins og forðuðust mig. Gat það ekki einmitt verið vegna þess, að ég var
voldugri en hann, ég var sá sem hafði í rauninni allt í höndum mér?
Smám saman færði björninn sig nær mér. Hundarnir á ísrcindinni fylgdu
honum eftir. Við horfðumst í augu. Augu hans voru full vináttu, og þó var
eitthvað, sem ég óttaðist. Ég var hræddur um, að liundarnir gerðu árás á hann
og særðu hann. Þá var úti um mig. En ég lók á öllu, sem ég átti til. Mér fannst
ég sjá, til hvers hann ætlaðist. Ég hrópaði af öllum kröftum á hundana og
bað þá að liætta. Þeir höfðu þegar jafnað sig talsvert, því að veiðiferðin liafði
nú staðið nokkuð lengi. Eftir fáein skipunarhróp drógu þeir sig til baka.
Og nú gerðist það, sem ég mun aldrei gleyma. Það var eins og björninn
skildi, að ég hefði rekið óvini hans og árásarvarga á brott. Hann sneri sér
í áttina til mín og nú var ekki um neina missýningu að ræða. Augu lians voru
fyllt miklu þakklæti. Nákvæmlega sams konar augnaráð og hjá hundum mín-
um, þegar ég liafði hrósað þeim fyrir eitthvað eða gert eitthvað fyrir þá, sem
gladdi þá.
Nú var ég ekki lengur í nokkrum vafa um, að villidýr geta einnig verið
þakklát, þó að ég eigi erfitt með að lýsa þessu undarlega augnaráði, sem ég
mætti þarna á mörkum lífs og dauða.
Það er ekki óalgengt, að menn í lífsháska heiti einhverju, sem þeir ætla
svo að efna, bjargist þeir úr lífshættunni. Ekki er undarlegt, að menn taki slíkar
ákvarðanir, er þeir finna kraftana þverra og vita, að ekkert blasir við þeim
nema dauðinn.
Þannig fór einmitt fyrir mér á þessari stundu. Ég hét því, að kæmist ég
lífs af, mundi hvorki ég né nokkur annar skjóta þennan björn, svo lengi sem
það stæði í mínu valdi að ákveða það. Hann skyldi verða frjáls aftur og
þjóta um eyðimerkur þessa ísalands.,
481