Æskan - 01.02.1972, Blaðsíða 12

teygðu hann ylir fljótið, og óðar en frá megi segja var
mjó brú komin yfir ána.
Eldri sonurinn gekk út á brúna og hélt á svipunni.
En jregar hann var kominn út á miðja brúna, varð honum
j^að á að hika og líta niður í fljótið. Hann varð skelfingu
lostinn, Jregar hann sá risana með stór, blóðhlaupin aug-
un, og ekki bætti jrað úr skák, [regar hann fór að ímynda
sér, hvað yrði um sig, ef honum skrikaði fótur og hann
dytti í vatnið. Fæturnir skulfu undir honum og hann
svimaði. Þá varð brúin mjórri og mjórri, unz hún varð
að Jjræðinum, sem hann hafði hent út í fljótið. Hann
féll í vatnið og hvarf í djúpið ásamt risunum.
Það leið ár. Móðirin beið enn heimkomu eldri sonar
síns. Hún varð sífellt áhyggjidyllri, jjótt hún vildi helzt
ekki viðurkenna, að neitt illt hefði kornið fyrir hann, og
hún bað sífellt fyrir honum.
Svo kom aftur jjriðji dagur þriðja mánaðar ársins.
,,Mamma,“ sagði yngri sonurinn, „á Jjessum degi í fyrra
fór bróðir rninn. Núna l'er ég að leita að stúlkunni
minni."
„Hvað?“ sagði móðir hans undrandi. „Bróðir Jjinn er
ókominn. Hvernig geturðu fengið af þér að fara?"
„Ég kem örugglega aftur, mamma," sagði yngri bróð-
irinn.
Móður hans langaði til að vita, hvað hefði orðið af
eldri syninum, og Jjví leyíði hún Jjeini yngri að fara og
sagði: „Komdu aftur, hvort sem Jjú finnur hana eða
ekki. Og gleymdu ekki að leita að bróður þínum!"
Yngri sonurinn kinkaði kolli.
Hann fór út í garð um miðnætti og beindi speglinum
í suðvesturátt. Mikil birta lýsti upp himininn og breytt-
ist loks í götu, sem lá til fjallanna í fjarlægð. Yngri son-
urinn kvaddi móður sína og gekk af stað eftir götunni.
Hann kom að leiðarenda fyrir dögun og hitti einnig
hinn ódauðlega. Hann fékk bæði svipu og hnykil og hinn
ódauðlegi sagði honum það sama og bróður hans, en
bætti við: „Um þetta leyti í fyrra kom eldri bróðir þinn,
en hann íéll í fljótið, þar sem allt er kr<)kkt af vatnarisum.
Þú verður að ákveða, hvort Jjú vilt fara eða ekki.“
Yngri bróðirinn varð hryggur, Jjegar hann heyrði um
iírlög bróður síns, og tárin komu fram í augun á lionum,
en hann sagði: „Ég mun horfast í augu við hætturnar,
sem steðja að mér.“
Þá vísaði hinn ódauðlegi lionum til vegar.
Yngri bróðirinn fór yfir Tígrisdýrafjallið og sveiflaði
svipunni. Þegar hann kom að fljótinu, henti hann Jjræð-
inum í vatnið og sagði: „Hlýðið á mál mitt, Jjér risar! Ég
leita ástvinu minnar. Flýtið ykkur að byggja brú handa
mér.“
Það varð mikill öldugangur í vatninu, Jjegar hann
hafði lokið máli sínu. Sömu ljótu skrímslin birtust og
áður og teygðu úr þræðinum yfir vatnið og ófu úr hon-
um mjóa brú. Hann gekk hugrakkur ylir hana, liann
fann ekki til hræðslu. Hann steig markvisst til jarðar og
bar höfuðið hátt. Hann sveiflaði svipunni, en leit ekki
niður í hringiðuna undir fótum sér.
Þegar hann hafði klilið tvö fjöll, fann hann hús í
luruskógarrjóðri. Innan úr húsinu lagði dísætan ilm.
Hann barði ekki að dyrum, heldur fór að garðinum bak
við húsið, eins og hinn ódauðlegi hafði ráðlagt honuni.
Hann sá mörg falleg blóm, sem uxti á veggnum, en hánn
leit ekki við Jieim. Hann komst á ákvörðunarstað, studdi
svipunni við vegginn og svipan varð að reipstiga. Yngri
bróðirinn klifraði yfir vegginn, dró svo upp stigann. sem
breyttist óðara í svipu aftur.
Yngri bróðirinn fann tvö falleg blóm í garðinum. Ann-
að var rautt, hitt grænt. Bæði ilmuðu sætt og voru fallég.
Hann beindi spegli sínum að græna blóminu <jg hrópaði
eins og hinn ódauðlegi hafði lyrir mælt: „Græna blóm!“
Uni leið og hann sagði þessi orð breyttist græna blómið
í stúlku, sem var alveg eins og stúlkan í speglinum.
„Græna blóm,“ sagði yngri bróðirinn hamingjusamur.
„Ég kom til Jjess ;ið sækja þig. Viltu koma með mér?“
Stúlkan virti hann fyrir sér. Hún brosti, en varð svo
sorgmædd á svipinn og skær aiigu hennar fylltust af tár-
urn, Jjegar henni varð litið á rauða blómið. „Hvernig
get ég farið og skilið Rauða blóm eina eftir?" sagði hún.
„Ég get að vísu sloppið frá tröllskessunni, en ég verð
aldrei hamingjusöm á meðan systir mín er hérna!"
Um leið og hún mælti Jjessi orð komu tárum líkii
daggardropar á blöð stóra, rauða blómsins.
Yngra bróðurnum var einnig þungt um hjartarætur.
Hann vissi, að Jjetta hlaut að vera tilvonandi mágkona
hans. En hvað gat hann gert án spegils eldra bróður
síns? Meðan hann var að hugsa um þetta, sagði Græna
blóm: „Við skulum koma inn. Tröllskessan er að koma.“
Þau voru ekki fyrr komin inn í herbergið en tröllskess-
an kom inn í garðinn. Yngri bróðirinn gægðist út og sá.
að tröllskessan var í fínum fötum, þó að hentlur hennar
og andlit væru kafloðin. Hún nam staðar í garðinum,
btjlvaði og ragnaði og benti á herbergisdyrnar.
„Ég formæli Jjér, Græna blóm!“ hrópaði hún. „Hver
leyfði Jjér að verða aftur að konu? Hvers vegna felurðu
ókunnan mann í herberginu Jjínu?"
Um leið og hún sagði Jjessi orð sparkaði húti í hurðina
og niikinn óþef lagði inn til þeirra. En yngri bróðirinn
var með spegilinn, svo að hún gat ekki breytt Græna
blómi aftur í jurt, hversu mikinn ójjef sem lagði al
henni.
Tröllskessan breytti strax um aðlerð, Jjegar Jjetta Ijragð
hennar mistókst. „Þú ert elsku barnið mitt, Græna blóm!
10