Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 7

Það voru einu sinni fátæk hjón sem bjuggu við sjó fram
á Norðurlandi. Ekki varð þeim barna auðió en undu þó
glöð við sitt og létu hverjum degi nægja sína þjáningu
eins og stundum er komist að orði. Þessum gömlu hjón-
um þótti vænt um allt og alla, virtu lögmál tilverunnar út í
ystu æsar og höguðu lífi sínu eftir því. Þessvegna vöktu
9uð og góðir englar yfir heimili þeirra alla tíð og uröu
þess valdandi að gæfan varð þeim hliðholl, vetur sumar,
vor og haust.
Svo bar það til eitt sinn að vorlagi eftir langan og
harðan vetur að Ásdís í Vík — við skulum kalla hana það
— var að sækja sér eldivið í fjöruna fyrir neðan bæinn og
fann þar þá lítinn sel-kóp, ósjálfbjarga með öllu, hafði
hann villst frá móðurinni og gat sér enga björg veitt.
bessi veikburða líkami virtist þróttlaus með öllu þegar
Ásdís gamla tók hann í fang sitt og bar heim til bæjar,
aðeins gáfuleg augun báru þess vott að enn rann honum
heitt blóð í æðum. Sól skein í heiði þennan yndislega
vordag og léttur andvari gáraði fjörðinn er nýlega hafði
^osað sig við fjötur vetrarins, — nokkrir ísjakar stóðu þó
öotn við strendurnar báðum megin, — harðsporar
Þungstígra nótta.
Ásdís í Vík gaf nú litla selabarninu nýja mjólk — og
fleira góðgæti þegar því óx fiskur um hrygg og það bar
ekki á öðru en að það dafnaði vel enda ekkert til þess
sParaó að svo yrði.
LJÓTUR en svo var kobbi litli nefndur varð mjög
öændur að gömlu hjónunum og mátti varla af þeim sjá.
Helsta skemmtun hans var sú að baða sig í bæjarlækn-
um og láta síðan geisla sólarinnar þurrka sinn ávala
skrokk. Svo þegar farið var að heyja um sumarið hafði
kópurinn það til siðs að liggja í töðuflekknum og láta fara
vel um sig. Komu þá stundum bæjarhrafnarnir á vettvang
og stríddu honum á allan hátt. Ljótur varð þá reiður mjög,
snerist eins og skopparakringla hring eftir hring og lét
skína í hvítar tennurnar.
Þannig liðu dagarnir hægt og hægt, en um haustið tók
að bera á óyndi hjá fósturbarninu því „rörnrn er sú taug
er rekka dregur föðurtúna til“. Svo var það einn góðan
veðurdag að sá stutti var horfinn, það var eins og jörðin
hefði gleypt hann með húð og hári. Ásdís saknaði vinar í
stað, en það var nokkur bót í máli að líkur bentu til að
Ljótur greyið væri kominn til síns heima og þar hlaut
honum að líða vel svo framarlega að maðurinn —
grimmasta rándýr jarðarinnar — væri ekki búinn að gera
sér gott af honum á einhvern hátt. Um það vissi enginn
neitt — og tíminn leið.
Hjónin í Vík bættu tveimur árum og þremur mánuðum
á herðar sínar, en stóðu þó upprétt að kalla. Mikið vatn
hafði runnið til sjávar og bæði snjóað og rignt á snauða
og ríka. Allur þessi tími hefur eflaust borið hitt og annað í
skauti sínu sem í frásögur væri færandi, en það ætti
fremur heima á öðru blaði og verður því ekki tilgreint hér.
En hitt skal gert lýðum Ijóst, að rétt fyrir jólin að þessu
tímabili loknu, er að framan greinir, var Ásdís í Vík stödd í
fátæklega eldhúsinu sínu, upptekin við aö undirbúa
Valtýr Guðmundsson er
fæddur að Sandi í Aðaldal árið
1911, sonur hinna þjóðkunnu
hjóna Guðrúnar Oddsdóttur og
Guðmundar Friðjónssonar
skálds.
Valtýr er bóndi á föðurleifð
sinni og þar hefur hann átt heima
svo að segja allan sinn aldur. í
frístundum hefur Valtýr fengist
lítið eitt við ritstörf og samið
bundið mál og óbundið sem að
einhverju leyti hefur birst í blöð-
um og tímaritum. Einnig hefur
hann samið efni til útvarpsflutn-
ings bæði fyrir börn og fullorðna.