Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 14

greinum á sólstöðudaginn, til að
fagna honum. Græni litur greinanna
var tákn lífsins, og greinarnar sjálfar
því tákn sigurs lífsins yfir dauðanum.
Sömu merkingu höfðu grænar grein-
ar hjá Rómverjum, Norðurlandabúum
og Druídum. Þær voru á einhvern hátt
tákn lífsins og verndarar gegn öllu
böli.
En saga jólatrjáa hefst þó ekki fyrr
en Marteinn Lúter bar grænu greinina
heim til sín á jólanótt. Þó var það ekki
fyrr en löngu seinna að almenningur
tók upp þann sið að hafa græn tré á
heimilum sínum á jólunum og skreyta
þau á ýmsan hátt.
Fyrst í stað voru skreytingarnar að-
eins táknrænar. Matur var hengdur á
greinarnar, eða myndir af mat. Það
var tákn allsnægta. Ef til vill má rekja
tildrögin að þessu fram í gráa forn-
eskju, þegar forfeður vorir hengdu
mat upp í tré svo aó villidýr gætu ekki
náð í hann eða þegar þeir færðu
goðunum matfórnir og hengdu þser
upp í tré. Seinna var farið að skreyta
trén með mislitum pappír og bóm-
ullarhnoðrar voru settir hingað og
þangað til þess að tákna snjó. En þeg-
ar silfurpappír og „englahár" kom var
það óspart notað, því að jólaljósin
glitruðu í því eins og stjörnuljósin,
sem Lúter sá glitra í snjókristöllunum
forðum.
Það er nú orðinn sérstakur at-
,,Er hún ekki falleg Jim? Ég hef leitað um alla borgina til
að finna hana. Nú verður þú að líta á klukkuna hundrað
sinnum á dag. Komdu með úrið þitt. Mig langar til að sjá
hvernig þetta fer saman."
í stað þess að hlýða veltist Jim niður á sófann, lagði
hendur undir kinn og brosti.
„Della," sagði hann, „við skulum leggja jólagjafirnartil
hliðar og geyma þær um stund. Þær eru of fallegar til að
nota þær núna. Ég seldi úrið mitt til að geta keypt
kambana. Og nú finnst mér þú ættir að steikja kótelett-
urnar."
Þér munið víst vitringana þrjá frá Austurlöndum, sem
færðu barninu í jötunni gjafir. Það voru þeir sem inn-
leiddu þann sið að gefa jólagjafir. Og af því að þeir voru
vitrir hljóta gjafir þeirra að hafa verið viturlegar, og vafa-
laust hefði verið hægt að hafa skipti á þeim, ef einhver
fékk tvær sömu tegundar. Og hér hef ég á ófullkominn
hátt sagt yður innihaldslausa sögu um tvö börn sem
fórnuðu því dýrmætasta sem þau áttu, hvort fyrir annað
og ekki sem viturlegast. En við þessa nútíma vitringa vildi
ég segja síðasta orðið. Af öllum sem gefa gjafir voru
þessi tvö þau vitrustu.
Það var fagran sumardag í frjó-
samara landi en ísland er. Maður var
á gangi úti í skógi ásamt ungri dóttur
sinni. Þar voru margar tegundir trjáa,
og hvert tré var í sínum fegursta
sumarskrúða. Maðurinn horfði hrifinn
á þessar dásemdir náttúrunnar, og
svo spurði hann dóttur sína hvaða tré
henni þætti fegurst. Svarið kom hik-
laust og óvænt!
— Jólatré!
Það er orðinn gamall siður að hafa
tré á heimilunum um jólin. Sumir
segja að Marteinn Lúter hafi fyrstur
manna byrjað á því um 1500. Sagan
segir að hann hafi farið í gönguferð á
aðfangadagskvöld til þess að láta
fegurð náttúrunnar blása sér í brjóst
hvernig hann ætti að prédika á sjálfan
jóladaginn. Það var stjörnubjart veður
og snjór yfir öllu, svo að myrkrið
sýndist bláleitt. Upp úr snjónum stóðu
sígræn tré og snjórinn á greinum
þeirra glitraði alla vega þegar
stjörnuskinið speglaðist í snjó-
kristöllunum. Þetta var slík töfrafeg-
urð, að Lúter langaði til að geta flutt
hana inn á heimili sitt. Hann náði sér í
grein, fór meö hana heim og festi á
hana kertaljós til þess að fá einhvern
svip af þeim töfrageislum, sem hann
hafði séð í skóginum.
Sumir segja að siðurinn sé miklu
eldri. Þeir segja að Egyptar hinir fornu
hafi skreytt heimili sín með pálma-