Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 30

sem feykir eyðimerkursandinum á móti okkur. Ef við för-
um ekki af baki munum við bíða bana.
Bæði börnin hoppuðu af baki og lögðust fyrir í hléi við
úlfaldana. Allt í einu þutu gulu skýin eins og þrumuveður
yfir þau. Loftið varð heitt eins og glóandi ofn. Sandkornin
voru eins og neistar frá eldi. Það varð niðadimmt. Þau
urða að byrgja andlitin til þess að fá ekki sandinn í augu,
nef og munn.
Þetta stóð yfir í sex mínútur. Svo birti til aftur. Mirsa
grófsig útúrsandinum meðsínumgrönnu handleggjum.
Svo hjálpaði hann systur sinni.
En úlfaldarnir höfðu kafnað í sandinum: — Veslings
Mirjam. Nú er úti um okkur. Skip eyðimerkurinnar geta
ekki borið okkur lengur yfir sandauðnina, og spor okkar
hverfa vegna stormsins.
— Vertu hugprúður, Mirsa. Ekkert dýr á jörðinni er
eins duglegt í eyðimerkurferðum eins og úlfaldarnir.
Jafnvel þótt úlfaldarnir yrðu að láta lífið í eyðimerkur-
storminum erum við þó á lífi. Allah hefur bjargað okkur
aftur. Við skulum fá okkur vatnssopa og halda svo áfram.
Englarnir munu hjálpa okkur.
Mirsa þagði, en þau drukku síðasta vatnið sem til var
og svo héldu þau áfram gangandi í brennandi sólar-
hitanum.
Eftir nokkra stund sagði Mirsa: Það þýðir ekkert að
halda lengur áfram. Við skulum leggjast niður til að
deyja.
— Nei, Mirsa, við skulum bjarga föður okkar. Við
skulum þræða þessa slóð strútanna.
Stundarkorni síöar staðnæmdist Mirsa aftur: — Nú er
ég þrotinn að kröftum. Við verðum að deyja.
— Nei, Mirsa. Við veröum að bjarga föður okkar.
Þarna eru Jeríkó-rósir. Þær fá alltaf græn blöð aftur, þó
að þær hafi verið lengi án vatns, ef þær fá vatn aftur.
Bráðum sjáum við þær með grænum blöðum.
En eftir nokkra stund vildi Mirsa aftur kasta sér niður til
að deyja. Þá hlustaði Mirjam eftir vindinum: — Ég heyri
þung skref úlfalda í eyðimörkinni. Við fáum að lifa til að
bjarga föður okkar.
Nokkru síðar kom stór úlfaldalest sem fann þessi tvö
börn sem voru fótgangandi í eyðimörkinni. Ríki kaup-
maðurinn sem átti þessa lest miskunnaði sig yfir börnin
og lofaði þeim að sitja hvort á sínum úlfalda. — Hvert
eruð þiö að fara?
— Við erum að fara til Persakonungs.
— Þá megið þið koma með okkur. Við erum að fara til
Teheran, höfuðborgar Persíu. Hinn mikli fursti þar kaupir
fílabein og gullsand af mér.
Þrjár vikur og þrjá daga máttu þau ferðast áður en þau
komu að höfuðborg Persíu. Daginn eftir fór kaupmaður-
inn með þau til hinnar gylltu hallar konungsins.
Konungurinn sat á sínum fílabeinsstóli. Tvö tamin Ijón
lágu við fætur hans. Mirsa og Mirjam þorðu varla til hans.
Þau voru ekki hrædd við kónginn. Þau voru sjálf kon-
ungsbörn. En það voru Ijónin. Að lokum hætti Mirjam sér
fram hjá þeim, kastaði sér niður fyrir framan kónginn,
kyssti fætur hans og sagði:
— Herra konungur, við höfum heyrt að þú ætlaðir að
ráðast á föður okkar, kónginn í Arabíu, drepa hann og
gera börn hans að þrælum. Þess vegna erum við komin
hingað til að biðja þig að láta reiði þína bitna á okkur
tveimur. Ef þú vilt gera mig að þræli þínum, skal ég
standa daglega við hásæti þitt og fæla flugurnar burtu
frá þér. En bróðir minn, Mirsa, mun verja þig fyrir óvinum
þínum, því að hann er sterkur eins og Ijón.
— En ef ég verð ekki við bænum ykkar, hvað gerið þið
þá?
— Þá skalt þú berjast við mig um líf föður míns, svar-
aði Mirsa. Ég mun steypa þér af stóli eins örugglega og
Allah heyrir bænir hinna réttlátu.
Persakóngur brosti í skeggið við orð drengsins: —
Gott. Ég ætla að hugsa málið í sjö ár. Á þeim tíma skal ég
ekki gjöra föður þínum neitt mein. En meðan ég tek enga
ákvörðun eigið þið að verða þrælar mínir.
Nýja árið kemur þjótandi, en ef þið leitið vel, getið þið fundið
gamla árið í felum.
28