Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 37

huga Söru Jakobssen, þegar hún 4.
jóladag stóö upp frá hádegisverðar-
borðinu, eftir að hafa setið þar alein
og borðað sinn góða mat. Þessi jól
höfðu verið eitthvað svo undariega
þung og leiðinleg. Hún reis varla
undir þessu. Hún hafði sem fyrr sent
peninga og mat til Játæklinganna"
sinna, já meira að segja ríflega, en
það var enginn léttir að því. Hún hafði
séð börnin að leik í götunni og ung-
mennin fara út að skemmta sér. Hún
hafði tekið eftir ungum og gömlum
fara til kirkju, og hún hafði öfundað
allt þetta fólk. Hún hafði sjálf verið til
kirkju, hafði kveikt á jólatrénu og
sungið jólasálma, þó fannst henni að
það hefði ekki verið hún sjálf, sem
gerði þetta allt, heldur einhver óvið-
komandi. Hún var einmana og fátæk í
öllu ríkidæminu — já það var hún.
1. Þá nýfæddur Jesús í jötunni lá,
á jólunum fyrstu var dýrðlegt á sjá,
þá sveimuðu englar frá himninum hans,
því hann var nú fæddur í líkingu manns.
2. Þeirsungu ,,Hallelúja“ meö hátíðarbrag.
Nú hlotnast guðsbörnum friður í dag.
Og fagnandi hirðarnir fengu aö sjá,
hvar Frelsarinn okkar í jötunni lá.
3. Ég bið þig ó, Drottinn, að dvelja mér hjá
aó dýröina þína ég fái að sjá.
Ó, blessa þú Jesús öll börnin þín hér,
að búa þau fái á himnum meó þér.
(Björgvin Jörgensson).
Lífið hafði alltaf valdið henni von-
brigðum, eða það fannst henni sjálfri
— það hafði gefið öðrum allt — henni
ekki neitt. Það hvarflaði ekki að henni,
aö hún vildi aldrei taka lífinu eins og
það raunverulega var. — Jæja, þessu
varð ekki breytt. Þennan dag var grátt
í kring um hana, en ennþá grárra
innra með henni. Hún reyndi að
leggja sig, en það var gagnslaust.
Hún var ekki þreytt, hana langaði
mest til að gráta, en það var ekki yfir
neinu að gráta — tómleikinn lagðist
bara yfir hana.
Þá hringdi dyrabjallan. Fyrst eins
og ósköp varlega — einu sinni, svo
aftur sterkara. Hvað kom til? í þriðja
skiptið hringdi bjallan, en um leið kom
heimilishjálpin og opnaði dyrnar. Um
leið og hún opnaði, sá hún 3 litlar
stelpur standa á tröppunum. Hún
Þekkti þær, það voru dætur kaup-
mannsins, læknisins og kennarans,
og þær spuröu, hvori frk. Jakobssen
væri heima. Jú, víst var hún heima, en
hvað vildu þær henni? Þær ætluðu að
tala við hana — já það vildu þær —
þær sögðust vera boðnar til hennar í
jólaboð. Já þetta sögðu þær alveg
blákalt. Stúlkan varð svo hissa, að
hún var nærri dottin aftur fyrir sig af
einskærri undrun. Þetta hlaut að vera
einhver vitleysa, en það var best að
hleypa þeim inn, þá gat frökenin af-
greitt þær sjálf.
Þær komu inn í ganginn. Það var
svo hljótt og hátíðlegt, og allt öðruvísi
lykt heldur en heima. Sissa varð
hrædd. „Kornið þið, svo hlaupum við
út", sagði hún. „Vitleysa, flýttur þér úr
kápunni áður en hún kemur". Eva var
búin að taka af sér húfuna og hoppaði
upp og niður til að koma kápunni
sinni upp á snagann. Hinar gerðu það
sama. Nú var spennandi að sjá, hvað
myndi gerast.
Stúlkan kom fram, og þarna stóðu 3
fallegar litlar stelpur í jólakjólunum
sínum og horfóu á hana með spyrj-
andi augum.
..Gjörið þið svo vel, gangið inn".
Hún var nú svolítið ströng á svipinn,
en ekki verri en það að þær voguðu
sér fram hjá henni.
Inni í stóru dagstofunni voru öll Ijós
kveikt, og Sara Jakobssen stóð þarna
mitt í allri Ijósadýrðinni með svip, sem
öldungis var óútreiknanlegur. Hún
þekkti þær svo sem allar, víst var um
það. Hún sagði ekki eitt einasta orð.
Þögnin var orðin óþærileg þegar Eva
tók í sig kjark og sagði: „Innilegar
þakkir fyrir boðið, fröken Jakobssen,
það var óskaplega fallegt af yður að
vilja fá okkur hingað". Hún gekk með
fullri einurð til Söru, hneigði sig og
rétti henni höndina. Sara tók í hönd
ÆSKAN — Guð blessi ykkur öll
og gefi ykkur gleðileg jól