Skírnir - 01.12.1918, Qupperneq 44

,330
Um sendibréf
[Skírnir
er að sjá á meðferðinni á sendibréfum, að þau séu ekki
metin mikils.
Sendibréfin fjalla, samkvæmt eðli sínu, um nærri alt
milli himins og jarðar, um alt, sem maður má manni
segja. Þar segir hver einstakur maður öðrum, hver á
sinn hátt, frá atburðum og frá högum sínum, dómum um
menn og málefni, frá tilfinningum sínum og leyndustu
hugrenningum. Og bréfin segja frá mörgu, sem hvergi
sést annarsstaðar, og hreinskilnin er þar meiri og hispurs-
leysi en alment gerist í öðrum ritum.
Franska skáldið Guy de Maupassant segir í einni af
sögum sínum, að hægast sé að þekkja mennina á sendi-
bréfum frá þeim. Svört orðin á hvítum pappírnum séu
nakin sál mannsins, en raunar geti karlmenn með mælsku-
brögðum og æfingu lært að skrifa svo, að þeir geti dulið
sjálfa sig í bréfunum.
I þessu er eflaust mikill sannleikur. Sendibréfin eru
ómetanleg þing til að þekkja mennina.
Við íslendingar erum margir hneigðir fyrir ættfræði.
Okkur þykir gaman að vita nöfn á forfeðrum okkar. En
svo er eins og margir láti sér lynda þessa nafnaþulu.
,Um hitt er minna fengist, hvernig maður þessi Oddur,
Hjalti, Auðunn eða Steinn hafl verið, eða þessi Sigga,
Vigga eða Sunneva, siður spurt um æflkjör þessara manna,
eðlisfar eða hugsunarhátt. En þetta er steingerð ættfræði.
Væri ekki meira um vert að eiga einhverjar menjar
þessara manna, sem hægt væri að geyma öldum og óborn-
um? Hú vill svo oft til, að margur maðurinn legst svo
í gröfina, að hann lætur ekki eftir sig neinar varanlegar
menjar um sjálfan sig, nema nokkur sendibréf, því að
minning og munnmæli lifa sjaldnast nema í fáa ættliði.
Síðan byrgist sýn, og eftir það segir fátt af einum. Væri
það nú ekki skemtilegri og meir lifandi ættfræði að safna
.saman og varðveita einhverjar mikilsverðari menjar um
forfeður sína en að eins nöfnin á þeim og hverrar stéctar
þeir liafi veiið? Og ætli okkur þætti ekki fróðlegt og
.mikils um vert að geta t. d. eftir 1000 ár heyrt 1000