Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1920, Síða 90

66
ÓLAFUR S. THORGKIRSSON
Þegar veðriS spiltist fór fólk aS veikjast; einnig eg
sjálfur varS mjög veikur, og var þaS meiri hluta sjó-
ferSarinnar.
Eg var hræddur um aS eg mundi deyja, og gat ekki
sofiS. Læknirinn kom til mín einu sinni á dag og túlk-
ur meS honum.
Læknirinn gaf mér svefnmeSal, og átti eg aS taka 25
dropa í einu; en þaS dugSi mér ekkert, svo eg tók 50,
og þar næst 1 00 dropa og síSast alt úr glasinu. Eji
þaS verkaSi ekki aS heldur, og var eg veikur eftir sem
áSur.
Læknirinn skoSaSi oft á mér tunguna. Og eitt sinn,
þegar hann vildi skoSa hana, gat eg naumast hreyft
hana, og þá brotnaSi hin hvíta, þykka húS, sem var á
tungunni, svo blóSiS rann út úr mér; og er ör á tungunni
enn í dag. — Læknirinn hætti aS koma til mín.
ÞaS dóu 'þrír og fjórir á hverjum sólarhring, og sá
eg oft á morgnana aS veriS var aS sauma léreft utan um
þá, sem andast höfSu nóttina áSur; einnig fann eg ná-
lyktina af þeim, 0g hrylti mig mjög mikiS viS því, þar
eS eg þá hugsaSi til sjálfs mín, aS eg mundi innan skams
verSa í sömu kringumstaeSum^ og verSa etinn af sömu
skepnum á botni hafsins og hinir samferSamenn mínir,
sem varpaS var fyrir borS á hverjum degi.
Eg reyndi stundum aS biSja til drottins, en mitt hug-
arfar var eins og fjötraS af hinu vonda valdi, svo eg gat
ekki hugsaS um neitt gott, heldur þvert á móti um ýmis-
legan hégóma svo sem lygasögur, rímur, drauga og
tröll, og annaS fleira, sem eg hafSi haft skemtun af
meSan eg var heilbrigSur. Af þessu varS eg oft mjög
sorgbitinn, þar eS mér fanst eg vera dæmdur til dauSa
og fordæmdur og yfirgefinn af drotni.
ÞaS láu fjórir menn í sama rúmi og eg. Einn af þeim
var íslendingur, sem eg hafSi lánaS 80 ríkisdali í Kaup-
mannahöfn fyrir fargjald hans til Ameríku. Eg spurSi
hann eitt sinn hvort hann héldi aS eg mundi deyja.
Hann svaraSi nei. og þótti mér þaS stórlega, þar eS eg