Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1920, Qupperneq 91

ALMANAK 1920
67
þóttist fullviss um, acS hann talaSi þvert á móti sann-
færingu sinni.
Mér var fenginn stór sinnepsplástur, sem átti að leggj-
ast yfir alt Ibakið á mér. En eg þoldi hann ekki, svo
eg reif hann frá og fleygSi honum, og kvaSst heldur
vilja deyja en brúka hann.
Eitt sinn höfSum viS ofsastorm í 3 sólarhringa, svo
ekkert varS eldaS. Og á nóttunni heyrSist stundum á
þilfarinu köll og háreisti, fótaspark og hringl í keSjum,
og skaut þaS sumum skelk í bringu. Alt, sem lauslegt
var á skipinu varS aS binda, svo þaS ekki slengdist fm
einni hliS til annarar, og átti maSur bágt meS aS halda
sér í rúminu. — Eina nótt kom maSur, sem hafSi veriS
upp á þilfari, niSur til okkar og sagSi aS skipiS væri bil-
aS og orSiS lekt, svo þeir verSi aS dæla nótt og dag
meS báSum dælunum. Mér þóttu þetta mjög góSar
fréttir, þar sem eg þóttist vera fullviss um aS eg mundi
deyja, og “þótti sætt sameiginlegt skipbrot", ef skipiS
sykki meS öllu, sem á var, þar eS mér fanst eg öfunda
hina af aS lifa, þar sem eg sjálfur hlyti aS deyja.
Eg heyrSi stundum spurt hvort Islendingurinn væri
ekki dauSur, og var þá oftast svariS aS þaS yrSi bráS-
um, og féll mér þaS svo illa, aS eg óskaSi oft aS vera
dauSur, svo þeir þyrftu ekki aS bera umhyggju fyrir
mér lengur.
Ein kona týndist af skioinu, viljandi eSa óviljandi.
Eftir aS mér fór aS skána kom eg einn dag upp á þil-
far í ofsa stormi, og þá gekk sjórinn eins og í rennings'
byljum á landi, og þaS sem talaS var, varS aS orga af
öllum mætti, ef þaS átti aS heyrast, því þaS hvein svo
í reiSanum, sem reiSarslög væru.
SagSi skipstjórinn aS hann héfSi aldrei veriS á sjó í
verra veSri. Fimm dögum síSar fundum viS stórt, þrí-
mastraS skip, og voru bugspjót, skansklæSning og siglu-
tré, alt meira og minna brotiS, og skipiS orSiS svo lekt
aS vfirmenn þess urSu aS standa yfir hásetunum meS
reiddar svipur, til aS halda þeim viS aS dæla til skiftis