Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Blaðsíða 72

394
Ungir rithöfundar.
IÐUNN
menskulíf að láta það vitnast til kjósendanna, að þeir
hefðu verið ineð því að veita slíku skáldi styrk; til hvers
þeir hefðu fengist í þessu efni, ef ekkert hefði þurft að
vitnast, skal ósagt látið. Liðurinn féll niður við 3. um-
ræðu, en ekki sást, hvort Halldóri þótti betur eða ver,
og enga eftirsjá athafna sinna var á honum að finna.
Hitt er annað mál, hvort álit hans á manngildi ýmsra
íslenzkra þingmanna hefir vaxið eða minkað.
Hið annað höfuðatriði höfundareinkenna Halldórs
Kiljans er fjölbreytni hugmyndalífsins. Líklega hefir eng-
inn íslenzkur rithöfundur, að minsta kosti hinna núlif-
andi, yfir að ráða annari eins »meginkyngi og mynda-
gnótt« eins og hann, og þetta virðist honum pvo eigin-
legt og óuppgert, að margir hafa leiðst til að halda, að
allar þær sundurleitu og andstæðu skoðanir og sann-
færingar, sem fram koma í »Vefaranum«, væru eigin-
legar skoðanir hans sjálfs og orðið felmtraðir yfir, hvað
maðurinn væri eitraður. Það nærir að vísu þennan hæfi-
leika, að Halldór er afarfljótur að kynnast hugmynda-
heimum annara höfunda og tileinka sér það, sem
frjóvgar anda hans, og bera vitni um það hinar marg-
víslegu tilvitnanir hans hvaðanæfa úr heimsbókmentun-
um, sem hvarvetna stirnir á í ritum hans eins og ber i
skyri. Myndi sennilega nægja til æfistarfs meðal-bók-
mentafræðingi að hafa uppi á öllum heimildum þeirra
og finna út eftir þeim, hvað Halldór myndi hafa lesið-
Þriðja atriðið er hin lifandi grózka í ritmáli Halldórs.
Hann fellir sig ekki við þá skólakennarahugsjón um
tunguna að drepa hana með því að leyfa sér aldrei
önnur orð eða orðasambönd en þau, sem þegar hafa
verið notuð. Hann vill lofa tungunni að lifa og hjálpar
henni að lifa með því að láta nýjar hugsanir sínar sníða
sér stakk eftir vexti sínum úr voðum málsins í stað þess