Kirkjuritið - 01.09.1973, Síða 70

afskiptaIíti11 um þau. Allan hug sinn
lagði hann á safnaðarlíf dómkirkjunn-
ar, tilbeiðslu og bœnalíf ásamt því að
rœkta vináttu og fjölskyldutengsl inn-
an safnaðarins. Rœktun trúarlífs safn-
aðarins var höfuðefni hans.
Þegar sr. ffrench - Beytagh fluttist
til Jóhannesarborgar skipti hann sér
heldur ekki af stjórnmálum, en hann
hvatti alla kynþœtti til tilbeiðslu í
dómkirkjunni og lágu til þess trúar-
ástceður einar, en ekki stjórnmála-
ástœður. Jafnframt gjörðist hann
baráttumaður fyrir bœttum lífsháttum
þeirra, sem lítils máttu sín, svo sem
miklum hluta hinna þeldökku var hátt-
að. Hann reis upp gegn hinu þjóðfé-
lagslega óréttlceti líkt og Reeves bisk-
up, en sr. ffrench-Beytagh, sem þá var
orðinn dómprófastur í Jóhannesarborg,
hafði aðrar forsendur en stjórnmála-
legar. Hann beindi orku sinni að af-
leiðingum kynþátta-aðskilnaðarins.
Forsendur hans voru sprotnar úr jarð-
vegi trúarinnar og úr lífsháttum dóm-
kirkjusafnaðarins, sem lagði mikla
áherzlu á kœrleiksverk til handa hin-
um undirokuðu ásamt boðun fagnað-
arerindisins, enda sagði hann,aðhann
hefði hlotið lofið fyrir það, sem aðrir
hefðu gert. Störf sr. ffrench-Beytagh
beindust fljótt að hinum yfirgefnu fjöl-
skyldum, þar sem heimilisfaðirinn
hafði verið hnepptur í fangelsi. Þá fór
líka að bera á ýmsum ásökunum í
garð hans.
Þeir, sem orðið höfðu fyrir barðinu á
Apartheid, aðskilnaði kynþáttanna
gátu ekki vœnzt réttlœtis úr hendi rlk-
isstjórnarinnar, en þeir vœntu hjálpar
kirkjunnar. Meðal þeirra, sem lögðu
sig mest fram var dómprófasturinn.
Hann var mjög félagslyndur maður að
eðlisfari, málglaður og dálítið ógœt-
inn og kœrulaus í orðum og sérstak-
lega, er hann talaði við vinveitt safn-
aðarfólk um hina pólitísku valdsmenn.
Sú ógœtni var ekki sprottinn af illviljo
eða hatri, heldur var þetta ógœtni
glaðsinna manns, sem lét ýmislegt
fjúka eins og það, að hann hafði átt
að segja um einhvern pólitískan þjóð-
stólpa: ,,Það œtti að skjóta svoleiðis
náunga".
Orðbragð sem þetta gat orðið dýr'
keypt.
Það kom honum algjörlega á óvart,
þegar hann var handtekinn. Aðalvitn-
ið gegn honum var maður, er átt haföi
í erfiðleikum og var einn úr söfnuði
dómkirkjunnar, en annað hvort var
hann illmenni eða geðbilaður, þar eð
sönnunargögnin, sem frá þessum
manni bárust og öðrum reyndust hald'
laus að kalla er á reyndi. Dómprófast'
urinn var sýknaður af þeim ákcerum,
sem á hann voru bornar, en þœr voru
að hann tceki þátt í að þjálfa skceru-
liða og skemmdarverkamenn og hvett'
til ofbeldis gegn stjórnvöldum. Þegar
dómprófasturinn var fangelsaður vakt'
það brátt heimsathygli. í fangelsi sat
hann 1 einangrunarklefa um nokkurra
mánaða skeið. Varð að gangast undir
miklar yfirheyrslur og síðan sceta rétt-
arhöldum og dómsorði um fimm °í0
fangelsi. Var þó síðar sýknaður, er
mál hans var tekið fyrir að nýju. Þegar
þessi sýknun var fengin dönsuðu hm1
þeldökku vinir hans og grétu af fó9n
uði fyrir framan dómkirkjuna í Jóhcmn
esarborg.
Sr. Gonville ffrench-Beytagh ha
ekki hugsað sér að flytjast á brott, e°
260