Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Blaðsíða 118

118
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
í ljósakrónunni og hugðumst við
skipta um lampa. Mjög erfitt er að
komast í Hlöðuvita, því þar eru klapp-
ir hálar og erfitt að fóta sig. Við vor-
um á gúmmíbát og liélt Kári á lamp-
anum. Mér tókst að komast upp á
klappirnar, en Kári missti fótanna og
fór á bólakaf í sjóinn. En þegar hon-
um skaut upp hélt hann enn á lampan-
um og kallaði til mín: „Taktu lamp-
ann, taktu lampann!" Mér tókst að ná
honum og við lukum verkinu. En
þetta sýnir hvað menn voru tilbúnir að
leggja á sig í þessu starfi. Bæði var
það að lampinn var dýrt tæki og svo
hefði ferð okkar verið til ónýtis ef
Kári hefði misst hann, en óneitanlega
var hann í hættu staddur þarna.
Oft gekk sjór yfir okkur þegar við
vorum úti í skerjunum í slæmum
veðrum. Árið 1951 vorum að vinna í
sjö vikur úti í Hrólfsskeri, en sker
þetta er yst í Eyjafirði. Þarna reistum
við 18 metra háan vita og að vanda
var bækistöð okkar trépallur sem
tjaldað var yfir. Við höfum rétt lokið
byggingunni og vorum að taka saman
áhöld okkar og búnað þegar storm-
viðri skall á og sjórinn tók að dynja á
okkur. Sluppum við með naumindum
um borð í vitaskipið.
Það mæðir líka mikið á vitunum og
betra að hafa veggina þykka. Þegar
við vorum að reisa vitann á Selskeri í
Húnailóa, lá við að mætast mætti með
hjólbörur á veggjunum neðst í mótun-
um, enda eru þeir á annan metra að
breidd. Sem dæmi um kraft brotsjó-
anna sem ríða á vitunum má nefna að
1977 skall brotsjór á Hlöðuvita og
braut ljóshálminn. Það var eins og
fallbyssukúla hefði farið í gegnum
hann og þverhandarbreið glufa mynd-
aðist í undirstöðunni. Vitinn var þá
treystur með því að þyngja hann um
hundrað tonn með steinsteypu. En
það kom ekki í veg fyrir að 1984 sleit
annar brotsjór hann af sökklinum og
lagði hann á hliðina!
Nei, ekki man ég eftir að hafa
fundið til lofthræðslu við vitabygg-
ingar, því lofthræðsla gerir ekki vart
við sig þegar menn hækka jafnt og
þétt eftir því sem verkinu miðar
áfram. Og ekki man ég til að slys hafi
orðið við þessa vinnu og þakka það
fyrirhyggju og góðu verkviti.“
Selsker í Húnaflóa. Mikið mæðir á skerjavitunum og veggirnir því hafðir
traustir. Þannig er veggurinn neðst í Selskerssvita á annan metra að þykkt.
Landhelgisgæslunnar komnar til sög-
unnar og flutti þyrla okkur út í skerið,
en hún reyndist hafa bilað þegar að
því kom að sækja okkur. Þá var ekki
um annað að ræða en að láta fyrirber-
ast þarna úti um nóttina. Mun ég
aldrei gleyma selunum sem lágu
þarna uppi og voru félagsskapur okk-
ar, en þeir voru risastórir og hljóðin í
þeim eftir því.
Eg man líka þegar við félagi minn,
Kári Guðbrandsson, vorum eitt sinn á
leið frá borði og ætluðum upp í
Hlöðuvita utan við Breiðdalsvík, en
hann var ljóslaus. Hafði slokknað á
gaslapa, sem er aðal ljósgjafinn innan
Hrólfssker í Eyjafirði. Hér lágu menn við í sjö vikurárið 1951 meðan vitinn var
reistur, en hann er 18 metra luír. Byggingaiflokkurinn siapp héðan með naum-
indum þegar stormviðri skall á og sjórfór að ríða yfir skerið.