Eimreiðin - 01.01.1950, Qupperneq 60

48
ALLT EK, ÞÁ ÞKENNT EK
EIMREIÐIN
allur þéttur og þybbinn. Hann liafði verið í siglingum frá ferin-
ingaraldri, drukkið og drabbað í flestum höfnum heims, „siglt
öll höfin sjö“ með allra’þjóða mönnum, livítum og svörtum, brun-
um, gulum og rauðum og í öllum blendingslitum. A miðjuin
aldri liafði bann svo komið lieim aftur til Sunnmæris og setzt
að í fæðingarbæ sínum. Hafði liann þá verið stýrimaður áruin
saman í siglingum um lieimsböfin víða vegu.
Hann var talinn ágætur sjómaður og vel fær. Drykkfelldur
nokkuð, en talinn „fara vel með það“, og þá væri öllu óliætt.
Og nú liafði hann verið skipstjóri á einum hinna mörgu fjarða-
báta Sunnmærafélagsins um 10 ára skeið. Þetta voru allt freniur
lítil og allt að meðalstór gufuskip með rúmgóðu farrými og all-
braðskreið, því að fjölfarið var um Sunnmærafirði á öllum tím-
um árs, og ferðamannastraumur á sumrum. Því að þetta eru
einna fegurstu firðir og stórfenglegustu í öllum Noregi. Þetta
var á skóla- og fyrstu blaðamennskuárum mínum í Noregi. Var
ég þá oft á ferð og flugi, og bafði enda „frítt far“ með ölluffl
þessum skipum. Átti ég því oft samleið með Jörundi gamla.
Við Jörundur gamli urðum brátt góðir kunningjar, og var
hann þó í upphafi allt annað en þýður á manninn. — Ég varð
sem sé góðkunningi allra skipstjóranna á skipum þessum, enda
var ég tíður gestur þeirra og samferðamaður. Ég var ungur og —
Islendingur, og liöfðu þeir allir mesta dálæti á mér, einhverra
liluta vegna. Væri margs að minnast frá ferðum þessum og sam-
vistum mínum við þessa ágætu karla. En þrennt er mér minnis-
stæðast frá ferðum okkar Jörundar gamla, enda voru það einnig
þrjú síðustu afrek lians í skipstjórastöðu.
III.
Við vorum á suðurleið á Þorláksmessu. Allmargt farþega var
með skipinu, m. a. nokkrar konur með börn sín, sum ung. Voru
þær á lieimleið úr borginni. Nú höfðum við lokið flestum við-
komustöðum á leiðinni og áttum aðeins eftir tvo firði alllanga,
og var þorpið í fjarðarhotni þess, sem næst tók við. Yzt í fjarðar-
mynni var kröpp beygja fyrir nes eitt eða kögur, sem skagaði
alllangt skáhalt fram í fjörðinn. Logn var og blíðviðri og skýjað