Eimreiðin - 01.01.1950, Page 62

50
ALLT ER, ÞÁ ÞRENNT ER
eimreiðin
Beggja megin var standberg í sjó niður og þrítugt dýpi. Lá skipi^
á þurru landi aftur að framsiglu, því að fjaran var nærri slétt
og smágrýtt. Hafði stefni skipsins runnið upp á litla liellu i
fjöruborðinu, og síðan skoprað af henni fram í fjöruna og lagzt
á bakborða. Allt virtist heilt, en halli var óþægilega mikill.
Ég mætti Jörundi gamla á þilfari. Það liafði runnið af honum
í einu vetfangi. Hann var stilltur vel, en óvenju bleikur í brúnu
andlitinu. Engin hætta á ferðum, svaraði hann spurningu minni.
Með það fór ég ofan til kvennanna og tókst að friða þær. En rett
á eftir kom upp vatn meðfram bakborðslilið í salnum. Nú ærð-
ust konurnar á ný og trylltust. „Við erum að sökkva! Við erum
að sökkva!“ hljóðuðu þær. Og í annað sinn urðum við að loka
þær inni, meðan ég fór upp og náði í Jörund gamla.
,,Þetta er bara vatn frá vélinni“, sagði liann og brá annarri
lúkunni ofan í pollinn og bragðaði á því. „Fjandinn sjálfur, þetta
er þá salt!“ tautaði liann og spýtti. Nú liéldu konunum engin
bönd. Þær ruddust upp og heimtuðu, að við hjálpuðum þeim i
land. Skipstjóri sagði þær skyldu lieldur bíða, hann myndi na
út skipinu á flóðinu, og nú var nærri liálfflætt. Og þarna væri
svo aðdjúpt. En ekkert stoðaði. Vegurinn lægi liérna rétt fyrir
ofan, og konurnar sögðust miklu heldur vilja ganga inn eftir, —
en það var nú að minnsta kosti full þriggja stunda ganga fyrir
þær með börnin.
Er þær voru farnar, gengum við farþegar allir í að lijálpa skip"
verjum til að flytja aftur á þiljur allan þunga úr fremri liluta
skipsins. Varp-akkeri var lagt út, og með sameinuðum átökum
vélar og vindu rann skipið út á háflæðinu. Leki reyndist enginn.
Vatnið, sem upp kom í salnum, stafaði frá vélageyminum og
hafði tekið til sín seltu af skipssúðinni á leiðinni.
Þegar við komum inn að bryggju í fjarðarbotni nokkru eftir
miðnætti, voru konurnar enn ekki komnar. En þangað áttu þær
allar að fara. Við félagar tíndum saman dót þeirra og bárimi á
land. Veðurblíðan hélzt hin sama. Ferðinni var síðan haldið
áfram. En „drjúgur gerðist síðasti áfanginn“!
Svo var það árið eftir á gamlárskvöld. Ég var enn á suður-
leið. -—- Svona var það þá að eiga unga unnustu í seli. — Ég