Tímarit lögfræðinga - 01.05.1985, Blaðsíða 75

Allar þessai’ fullyrðingar (að dæminu um útvarpið undanskildu)
varða málið, sem við Ingibjörg Sólrún Gísladóttir höfum verið að
fjalla um. Hvernig verða þær settar í samhengi?
Réttur sakaðs manns til að fá mál sitt rannsakað og dæmt af dóm-
stóli er persónulegur réttur manns, sem stendur höllum fæti andspæn-
is ákæruvaldi, fjölmiðlum og hér háværum kröfuhópi. I okkar þjóð-
félagi eiga kröfuhópar nóg önnur úrræði en að ráðast gegn dóms-
ákvörðunum með áróðursherferðum. Nærtækast var í þessu tilfelli
að setja fram kröfur um lagabreytingar um nauðgunarmál. Slíkt hefði
ekki verið árás á persónuréttindi einstaklings, á réttindi, sem honum
eiga að vera tryggð, hvert sem sakarefnið er. Það var því hvorki
óréttmæt skerðing á frelsi kvenna né á tjáningarfrelsi undirskrifta-
hóps, þótt þeim síðarnefnda væri ætlað að láta manninn, sem hér
átti hlut að máli, í friði. Undirskriftasöfnunin var lögleg, en hún var
engu að síður atlaga að mannréttindum þess, sem hún beindist gegn,
og þar með að slíkum réttindum í landinu almennt. Þeir hagsmunir
tengdir tjáningarfrelsi og frelsi kvenna, sem hér koma til álita, fá
að mínu áliti ekki ýtt til hliðar þeim persónubundnu réttindum hins
sakaða manns, sem í húfi voru.
Dómsmálið, sem hér er um fjallað, gekk sinn gang. Ingibjörg Sól-
rún Gísladóttir fagnar því, að hinn ákærði fékk þungan dóm. „Kannski
dómsvaldið líti nauðgunarbrot alvarlegri augum hér eftir en hingað
til og er þá vissu marki náð“, ségir hún í grein sinni. Hún bætir svo
við: „Auðvitað er löng tugthúsvist og frelsisskerðing alltaf skelfileg-
ur hlutur en við konur getum ekki veitt afslátt út á nauðgun“. Hvað
sem þessi orð eiga að þýða, ætti höfundur þeirra ekki að slá jafn-
mikið af kröfum til mannlegrar tillitssemi og réttlátrar málsmeð-
ferðar og fólst í undirskriftasöfnuninni í maí í fyrra. Það er „skelfi-
legur hlutur“.
69