Búnaðarrit - 01.01.1937, Blaðsíða 322
BÚNAÐARRIT
302
ur. Þá vissi hann það einnig, að ei' búfcð svalt, þá varð
fólkið einnig að svelta, því búféð og fólkið voru sam-
berjar í baráttunni fyrir lifinu, en ekki harðstjóri og
þræll, þar sem harðstjórinn fitnaði á þjáningu þræls-
ins. Þessa skoðun prédikaði Páll með búskaparlagi
sínu, því hann fóðraði biifé sitt betur en samtíöar-
jnenn hans. Til dæmis hafði hann þann sið, að skoða
sauðfé sitt vandlega í þorralok og taka þá i'rá það sem
var „bjórhált". „brúnslétt“ og þaðan af betra, og beita
því áfram, en taka hitt á gjöf, svo að yrði ekki lalcara
að vori, en það sem beitt var.
Þó Páli Vídalín yrði minna ágengl en skyldi í þessu
máli, þá er bann þó brautryðjandi þess og þarf ekki að
efa, að hann hefir unnið því mikið gagn, svo einl)eitt-
ur maður og áhrifaríkur.
Á 18. öldinni er mikið talað um þetta mál, og er kem-
ur fram á öldina eru allir orðnir á einu máli um, hvílík
höfuð nauðsyn sé að færa þetta í skynsamlegt horf.
Má úr þessum flokki manna nefna fyrst og fremst þá
Jón Eiríksson konferensráð og Ólaf Stefánsson stift—
amtmann. Hallast þá flestir að því, að ko.ma upp forða-
húrum í sveitunum, svo að til sé fóður, ef harðindi
ganga yfir svo hey bænda endist ekki, og megi á þenn-
an hált bjarga búfé manna frá felli.
Vísl er þetta mjög lofsverð viðleitni þessara leið-
toga þjóðarinnar, að finna færa leið úr þessum mikla
vanda, en torsótt virðist hún, eftir því sem þá stóð á.
Korn gátu menn þá ekki keypt sér til matar, nema af
injög skornum skammti, og þvi óhugsandi að þeir hefðu
getað keypt korn sem nokkru nam í forðabúr fyrir
búféð, en ætti að fylla forðabúrin af heyjum frá hænd-
um, þá líkist úrræðið þvi að taka úr einum vasa og:
láta í annan, auk þess sem flutningurinn hlaut að kosta
mikla vinnu.
Stefán amtmaður Þórarinsson á Möðruvöllum er sá
maðurinn sem mest gætir í þessari baráttu, er líður