Búnaðarrit - 01.01.1937, Blaðsíða 326
B Ú N A Ð A R R I T
:i()(5
gat kostað. Hann reynir að sanna, að nieð þessu haldt
fólkið við skortinuni. Skepnurnar geli ekki fætt það
með þessu fóðri og ræktun. Hann gengur í berhögg:
við aldagamla kenningu, að hafa búféð sem flest, og
fóðrið sé nóg ef skepnurnar lifi af veturinn, ]»ví ný-
græðingurinn bæti allt. Með því að sanna tjónið, sem
hændur sjálfir valdi sér, brýnir hann þá til athugun-
ar á atvinnuvegunum, og að færa búfjárræktina í það
horf, að hún sé lífvænlegur atvinnuvegur. Stefáni Þór-
arinssyni er þá orðið ljóst að ef bændur fengjust til
að horfa á sína eigin reynslu, svo að þeim yrði ljóst
hvað vanfóðrið kostaði, þá setti enginn bóndi ógæti-
lega á hey sín. Enginn bóndi væri fáanlegur til að
voga svo ársarði sínum af búinu hvað þá höfuðstóln-
u.m sjálfum.
Þó nú séu liðin 12Í5 ár síðan Stefán Þórarinsson
skrifaði þetta bréf þá er það þó énn mikið íhugunar-
efni fyrir alla, sem stunda búfjárrækt. Síðan það var
skrifað hefir margt breyzt. Búféð hefir breyzt, aðstað-
an til að fóðra það hefir hi'eyzt og hugsunarháttur
bændanna hefir breyzt, aðeins óvissan í árferðinu er
hin sama og hún var. Það eru því enn næg athugunar-
efni fyrir hendi hvers einasta bónda, ef hann vill vita
hvernig á að fóðra, svo vel sé, en það er höfuðnauð-
syn hvers einasta manns, sem hefir búfjárrækt að at-
vinnuvegi.
Þá ræðir Einar Ásmundsson í Nesi þetta efni, í rit-
gerð sinni „Um framfarir íslands“, sem kom út 1871.
Hann sýnir ljóslega fram á nauðsyn þess, að hver bóndi
safni heyfyrningum, láti það sitja fyrir að fjölga skepn-
unum, og telur hvern þann bónda l'rumbýling, sem ekki
eigi fyrningar: „Bú hans kemst aldrei á fastan fót, þc»
hann blómgist þegar góð ár koma í röð, þá deyr sá
blómi skjótlega út á hinum fyrsta harða vetri, sem að
höndum ber, og nær sér eigi svo auðveldlega aftur l»ó,
batni í ári.“