Búnaðarrit - 01.01.1937, Blaðsíða 330
BÚNAÐARRI.T
310
hún studdi að valtandi áhuga hænda á sauðfjárrækt, en
hún er aðalbjargræðisvegur héraðsins, og um áratugi
á eftir var héraðið fyrirmynd annara um flest, er að
sauðfjárrækt laut, og enn er talið að þar sé sauðfé
betur hirt en í öðrum héruðiun.
í Húnavatnssýslu var stofnað fóðurbirgðafélag í
Svínavatnshreppi 1847. Margir góðir hændur voru í
Svínadal, og kömust þeir öðruni betur yfir harðindin
1881--87, en 1‘lestir þakka þó félagsskap þeirra, live
hændur sveitarinnar reyndust jafnþolnir að standast
liarðindin. — Þrátt fyrir þetta lagðist félagið niður,
er frá leið liarðindunum, en altaf hafa Svíndælingar
verið taldir góðir heyjabændur. — Aftur var stofnað
þar l'óðurl)irgðafélag 1930, og starfar það enn.
Þá var stofnað fóðurbirgðafélag í Fellshreppi í
Strandasýslu 1887. Var forgöngumaður þess Guðjón
alþingismaður Guðlaugsson á Ljúfustöðum. í sam-
þykkt þess félags voru sett ströng ákvæði um
ásetning og fóðrun, en eftirlitsmaður félagsins fór
öðru hvoru um félagssvæðið, vigtaði sauðféð og leiö-
beindi bændum um fóðrun. Var svo ákveðið, að allt
sauðfé skyldi halda allri haustþyngd sinni til vors. Hér
er því miður ekki tími til, að lýsa áhrifum þessa á-
kvæðis í einu og öllu, en einnar staðreyndar verður
þó að geta, að reynsla sú, sem fékkst af þessu ákvæði
var sú, að mesta tjón bóndans væri vanfóðrun húfjár-
ins, og þó að gefa ætti hverjum einstakling ákveðið
l’óðurinagn yi'ir veturinn, þá væru not þess anjög mis-
jöfn, eftir því hvernig fóðruninni væri hagað. Þessi
fullvissa varð ein af þýðingannestu undirstöðum undir
vænleika Strandafjárins, sem víða er með ágætum, og
fer enn vaxandi.
Þegar forðagæzliilögin voru húin að gilda í (> ár,
þótti sýnt að áhrif þeirra yrðu litil. Þær sveitir, sem
höfðu svo mikinn áhuga fyrir búfjárrækt, að hún væri
farin að taka framföru.m hjá þeim, ræktu sumar forða-