Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 37
MORGUNN
163
unni, heldur mundi mega þakka það áhrifum frá henni
að ekki ber meira á trúleysi en orðið er.
Ekki ætla ég mig svo vitran mann, að ég sé bær um
að dæma hvað menn hugsa í leyndum hjarta síns um
trúarbi’ögðin, en ég hefi þá skoðun (og ég vona að hún
sé ekki gripin algjörlega úr lausu lofti), að í hjarta
flestra manna felist þrá eftir öðru lífi. Ég hefi þá skoð-
un, að jafnvel þótt ungir menn, sumir hverjir, slái um
sig og raupi af trúleysi sínu, af því það er því miður
„ómóðins" að vera trúaður nú til dags — ég segi að það
sé „ómóðins“ að vera trúaður á ósýnileg máttarvöld, og
má benda í því sambandi á miðla-ofsóknirnar í Reykja-
vík, en þegar alvara lífsins knýr á dyrnar hjá mönn-
unum, þá finna þeir bezt (hversu sterka, sem þeir hafa
talið sig vera) hve óendanlega smáir og vanmátta þeir
eru, og þá verður þeim þó fyrir að leita að einhverju
sterkara afli en sínu eigin, til þess að hjálpa sér fram
hjá þeim torfærum, sem lífsfley þeirra er komið óþægi-
lega nærri. Það má vel vera, að ég sé það meyrari í lund
en allur almenningur, og vanmáttur minn sé það meiri
en flestra annara, en ég get lýst því hér yfir, að hefði
ég ekki á þyngstu stundum lífs míns fundið áþreifanleg-
an vott þess að guð er kærleikur, hefði ég ekki öðlast
alveg óhreltjanlega fullvissu fyrir því, að ástvinur minn
væri lifandi, þá ætla ég ekki að gjöra mér neinar hug-
myndir um, hvað um mig hefði orðið; ég veit aðeins að
ég hefði ekki afborið missi hennar.
Ég gat þess áðan að útskúfunarkenningin væri alveg
útdauð með þjóðinni. Þetta hefir nú ef til vill verið of-
mælt, því að til eru enn ofsatrúarstefnur hér á landi,
sem eklti vilja sleppa öllu kalli til „hans kolsvörtu há-
tignar“; má rétt nefna söfnuð Arthurs Gooks á Akur-
eyri, sjöundadags aðventista og heimatrúboðs leik-
manna. Svo má nefna einstaka drengi í prestaslcólanum
núna, sem virðast ætla að verða dálítið þröngsýnir í trú-
arefnum. Líklega leggja þeir samt þennan óvanda nið-
n*