Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 59

MORGUNN
185
en tilgátu spiritistanna um framhaldslíf einstakling-
anna; en hann gat það ekki.
Þetta var nokkurum árum áður en hann fékk þær
raunverulegu sannanir, sem ekki varð efast um eða um
deilt, fyrir framhaldslífi eftir andlátið og að unt væri
að koma á sambandi með mönnum í þessum heimi og
þeim mönnum, sem stigið hefðu hið óhjákvæmilega spor
inn á næsta sviðið.
Á ófriðartímunum leitaði sú mikilsverða spurning á
allan heiminn, fastar en nokkuru sinni áður: „Hvar eru
framliðnir vinir vorir?“ Föður mínum skildist þá, að
svarið við þeirri spurningu væri mikilsverðasta málið í
heimi.
Hann afréð að verja því, sem eftir væri af lífi sínu,
til þess að koma svarinu til mannanna, sem syrgðu ást-
vini sína.
Hann stóð við þann ásetning sinn af miklu örlæti.
Móðir mín studdi hann og uppörvaði og tók af öllu
hjarta þátt í starfi hans. Hann lét aldrei á sér standa
fjárhagslega né siðferðislega; hann veitti málinu hug-
rænan, líkamlegan og andlegan stuðning frá þeim degi
og fram að andlátinu.
Hann taldi aldrei neitt eftir, sem hann lagði í sölurn-
ar fyrir það málefni — hvorki peninga, starfsþrek, tíma
né heilbrigði, jafnvel ekki þær sárbeittu aðfinslur, trú-
arlegan misskilning, rangfærslur blaðanna, né þær á-
sakanir um trúgirni og flónsku, sem stöðugt dundu á
honum.
Hann vissi, að hann var að heyja baráttu fyrir sann-
leikann, og ekkert annað skipti neinu máli fyrir honum.
Ef hann hefði hugsað meira um sjálfan sig, kynni hann
að hafa lifað lengur, því að hann dró sig aldrei í hlé,
jafnvel þótt hann væri mjög veikur.
Síðan er liann fór af þessum heimi, hefir hann oft
verið í sambandi við fjölskyldu sína — hefir notað sinn
eigin miðil. í hvert skifti hefir hann sýnt mjög greini-