Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 108
234
MOEGUNN
vera hrein og göfug sál. Honum getur eklci gengið nema
gott eitt til.
Og þegar eg lít yfir starf mitt sem prests, sem eg
veit ekki hvort er miklu fáskrúðugra en starf annara
bræðra minna í sömu stétt og sömu skilyrðum: fámenni
og strjálbýli íslenzkra sveita, þá get eg ekki varizt
þeirri hugsun, að það sé helzt til snautt að þeim verk-
um, er beinlínis geti talizt til blessunar, — auðvitað hjá
mér — eins og hinum — að miklu leyti fyrir hlédrægni
þeirra, sem eiga að færa sér starfskrafta okkar í nyt.
Og fyrir því er mér það einskært gleðiefni, er mér gefst
tækifæri á að verða til blessunar með starfi mínu, og
eg játa, að í því efni tel eg engu máli skifta, hvoru
megin þeir, er þess njóta, eiga heima við fortjaldið
mikla, sem vér nefnum ,,dauða“.
Eins og að líkum lætur, hefir þetta atvik
oft borið í tal við mig, síðan þetta gerðist.
Menn hafa gaman af að ræða um þetta,
nærri jafnt, hverjum augum sem þeir líta
Noklcrar sundur-
lausar spurning-
ar.
annars á þetta „umstang“. Hafa þá ýmsar spurningar
vaknað upp út af þessu máli. Skal fáeinum þeirra svar-
að hér.
Hvers vegna var Solveigu ekki nóg, að vera kom-
in inn í kirkjugarðinn á Miklabæ, svo sem orðið var
fyrir nálega þremur áratugum? — Þeirri spurningu er
að nokkru svarað í því, sem hér er sagt á undan. Hún
þráði að fá blessun kirkjunnar, og hana hafði hún til
þessa ekki fengið.
Hvers vegna mátti þá ekki grafa hana aftur á
Miklabæ með kirkjulegri viðhöfn, og hvers vegna vildi
hún komast að Glaumbæ? — Þeirri spurningu treysti
eg mér ekki til að svara til fulls. En það er skiljanlegt,
að nokkur trygging var fyrir því, að athöfnin yrði fram-
kvæmd með meiri alúð, ef beinin væri flutt milli lcirkju-
staða, heldur en ef þeim hefði verið holað aftur ofan í
sama garðinn, sem þau voru tekin upp úr. Ennfremur