Morgunn - 01.06.1940, Side 52

46
MORGUNN
ar dulur á það, að ef hann hefði haldið áfram sinni upp-
runalegu ferð, hefði dauðinn verið vís. Þau áttu rödd.
inni dulrænu líf sitt að launa.
Nú stend ég auðvitað ekki eins vel að vígi með þessa
sögu og hina — að þekkja fólkið sjálfur. En hún er senni-
leg í mínum augum sökum þess, að hún er í raun og
veru alls ekkert óvenjuleg. Svipaðir atburðir hafa verið
vottfestir víða um lönd. En þessi saga sýnir ákaflega vel
á hvern hátt sumar forspár verða til, samkvæmt skoðun-
um þeirra, sem leggja stund á athugun dulrænna fyrir-
brigða. Dáinn faðir sér fram á, að orsakarásin, eins og
hún er, muni leiða beint til slysfara og eftil villdauðason-
ar hans. Og atf því að annað hvort hjónanna er gætt mið-
ilsgáfu, tekst honum að koma aðvörunum í gegn. En það
eru ekki allir svo heppnir að geta haft áhrif á orsaka-
rásina sjálfa. Sumir hafa ekki komizt lengra en það, að
koma vitneskju um það, sem í vændum væri, inn í með-
vitund einhvers jarðnesks manns, — og sú forspá skild-
ist ef til vill ekki fyrr en allt var orðið um seinan — allt
komið fram til fullnustu.
Þannig hugsum vér oss þá að forspárnar séu að
minnsta kosti stundum orðnar til — sem aðvörun þeirra
vina, sem sjá orsakarásina lengra fram en vér. Einu
sinni kom útlent skip beint utan af hafi og inn á ís-
lenzkan fjörð. Þetta var í dimmviðri, snemma morguns
og skipið var nú'umkringt af sandrifjum. Útlendingana á
skipinu grunaði ekki neitt, að hætta væri fram undan, en
landsmenn sáu skipið og grunaði orsakarásina lengra
fram, ef ekki væri gripið fram í. Þeir símuðu til loft-
skeytastöðvarinnar í Reykjavík og þaðan voru send
þráðlaus skeyti til skipsins og því leiðbeint um það, hvaða
stefnu það ætti að taka út á milli skerjanna. Þannig er
ég fyrir mitt leyti sannfærður um, að vér eigum ósýni-
lega vini, líka á öðrum sviðum tilverunnar, sem sjá
lengra fram í tímann en vér sjálf, og reyna með ýmsum
tegundum vitrana að gefa oss það til kynna, ýmist til