Morgunn - 01.06.1940, Síða 84

78
M O R G U N N
sögðu þeir, glaðlega um sigur sinn yfir dauðanum og
sameiningu við ástvini. Hann var að öllu leyti sjálfum
sér líkur og spaugaði við vini sína á þann fjörlega hátt,
sem einkenndi hann. „Það er ekki ég, sem þið sjáið
gegnum skyggnisopið á þessum ofni“, sagði hann, „það
eru aðeins gömlu, útslitnu fötin mín, og ég er svo feginn
að vera laus við þau“.
Síðustu orð hans voru um kosti líkbrennslunnar, sem
eins og hann komst að orði, losaði við öll óþægindi af
líflausum líkamanum og kæmi í veg fyrir að komandi
kynslóðir væru af eigingirni sviptar því, að hafa not af
dýrmætum og fögrum jarðvegi.
Meðan sumir voru að hlusta við endann á útréttum
lúðrinum, var miðillinn öðru hvoru að tala við aðra
vini. Þetta var ákaflega tilkomumikið fyrirbrigði og
gjörði gallharða trúleysingja agndofa— þótt einhverjir
væru jafn vanfrúaðir eftir sem áður“.
Telja má víst, að öll atriði þessarar sögu séu áreiðan-
leg, þar sem hún er tekin eftir nafngreindum heimildum,
sem ritstjórinn þekkir, og ritið „Light“, sem flytur hana,
kunnugt að því, að vera vandað rit og vandlátt um efni.
Um stuðninng hennar við bálstofumálið þarf ekki að f jöl-
yrða.
En þörf væri á, að bálstofan kæmi hér sem fyrst, því
að þótt nokkrir hafi lagt fyrir að brenna lík sín erlendis
og það hafi verið gjört, mun sá flutningur vera erfiður
eða óframkvæmanlegur um sinn, eins og nú stendur.