19. júní - 19.06.1987, Síða 12

Á ALÞJÓÐASKAUTUNUM
En ekki situr forsetinn alltaf
heima á Bessastöðum því
embættinu fylgir mikill erill,
skrifborðsvinna og ferðalög
bæði innanlands og utan og síðast nú
í vor fór Vigdís í einkaheimsókn til
Finnlands í boði Finnska menningar-
sambandsins til að halda þar fyrirlest-
ur í Finlandiahúsinu. En skyldu slíkar
heimsóknir hafa mikið gildi?
„Allar slíkar kynningarheimsóknir
hafa tvímælalaust mikið gildi því þær
varpa ljósi á ísland“ segir Vigdís.
„Að þessu sinni var það í Finnlandi.
Finnar og íslendingar eiga það sam-
eiginlegt að þeir eru útverðir Norður-
landanna í austri og vestri og báðar
þjóðirnar tala mál sem hinar Norður-
landaþjóðirnar skilja ekki. í Finn-
landi er ég eins og trúboði þegar ég
tala um norræna samvinnu og reyni
að sannfæra Finna um nauðsyn þess
að læra norrænt mál. Þeir hafa margir
hverjir látið enskuna sitja í fyrirrúmi
en nú er Finnum að verða æ ljósari
nauðsyn þess að læra norrænt mál til
þess að geta sem best tekið þátt í
norrænni samvinnu. Ég tel að vinna
ætti að því að allir Norðurlandabúar
lærðu eitt Norðurlandamál annað en
sitt eigið, t.d. mundi finnlandssænska
henta vel bæði okkur og fleirum því
framburðurinn er tiltölulega auðveld-
ur.“
Vigdís forseti hefur farið víða og
hitt ýmsa helstu ráðamenn heims síð-
an hún tók við embætti og hún segir
að fólk sé alltaf að spyrja sig hvort
hún hafi nokkuð breyst á þessum sjö
árum.
„Auðvitað hef ég breyst" segir hún
„því annað væri alger stöðnun. Ég er
fremur feimin að eðlisfari, þótt marg-
ir eigi eflaust erfitt með að trúa því,
og alveg frá því ég var smástelpa hef
ég verið að reyna að berja niður
Á Bessastöðum á fermingardegi Ástríöar á pálmasunnudag 1986. í þessum sama stól sat
Vigdís einnig á fermingarmyndinni, sem og aörar fermingarstúlkur árið 1944, en stóll
þessi var um árabil á Ljósmyndastofu Vigfúsar Sigurgeirssonar. Sonur hans, Gunnar, tók
myndina og flutti stólinn með sér til Bessastaða í tilefni dagsins.
þessa feimni og er að því ennþá. Það
er svo merkilegt að ég er miklu
feimnari við mína eigin þjóð, mína
heimamenn, heldur en þegar ég er
erlendis. Þá eru gerðar aðrar kröfur
til mín. Ef ég hitti Mitterand
Frakklandsforseta, til dæmis, þá er
hann bara afskaplega lukkulegur yfir
því að ég skuli tala frönsku og að ég
get talað við hann um franskan raun-
veruleika. Þá er ég komin á alþjóða-
skautana eins og ég kalla það í gamni
og renni mér eftir svellinu," segir hún
og hlær dátt.
- Og það virtist fara vel á með þér
og páfanum eftir myndum að dæma.
Um hvað töluðuð þið?
„Það stafar mikilli heiðríkju og
hlýju frá þeim manni og ég get vel
skilið að hann skuli vera svo áhrifa-
mikill sem raun ber vitni. Við töluð-
um saman á frönsku og við töluðum
um hugsjónir og heimsfriðinn. Hann
var prýðilega vel að sér um ísland og
honum var m.a. vel kunnugt um veik-
indi kaþólska biskupsins á íslandi
sem þá lá banaleguna. Við ræddum
um kaþólska trúboðið á íslandi og ég
sagði honum að ég hefði gengið í
Landakotsskóla. Mér var sagt á eftir
að við hefðum rætt óvenju lengi
saman.“
HREYFINGIN LYKILL AÐ VELLÍÐAN
Nú ert þú stöðugt fyrir almenn-
ingssjónum bæði innanlands
og utan og athygli vekur hvað
þú ert vel á þig komin og
virðist beinlínis njóta þess sem þú ert
að gera hverju sinni. Hvert er
leyndarmálið?
„Auðvitað er ég misjafnlega upp-
lög og í misjafnlega góðu skapi ná-
kvæmlega eins og allt annað fólk en
ég er svo heppin að vera enginn sér-
stakur skaphundur og hef tamið mér
sæmilegan sjálfsaga í þeim málum.
Ég er þó ekki svo skapktus að það
fjúki ekki í mig þegar svo ber undir,
en ég er fremur seinreitt til reiði og
aldrei langrækin. Ég get ekki séð að
það geti verið nokkrum manni til
upphefðar að hanga lengi í ólund.
Það er staðreynd að mér þykir vænt
um fólk og þegar ég hitti fólk og finn
að það er hljómgrunnur á milli okkar
þá er enginn vandi að láta sér vel líka
og vera í góðu skapi. Ég leyni því
heldur ekki að ég geri mikið til þess
að halda góðri heilsu. Ég er svo lán-
söm að vera mjög heilsugóð og hef
feikilegt úthald og það þakka ég lýs-
inu hennar frú móður minnar og
heilsukostinum hennar á uppvaxtar-