19. júní - 19.06.1987, Blaðsíða 32

TÓKÍÓ OG MEXIKÓ
Næst tók Hrafnhildur þátt í
landskeppni við Dani 1963, en
árið 1964 voru Olympíuleikar
og hún náði tilskildum árangri
til að komast þangað. Um leikana
segir hún svo frá:
„Þeir voru í Tókíó. Við fórum
þjálfaralaus. Það voru Guðmundur
Gíslason, Valbjörn Þorláksson, Jón
Þ. Ólafsson og ég, auk fararstjóra.
Ég var í sérstökum kvennabúðum í
Olympíuþorpinu en hafði þó síma-
samband við þá hina. Ég veit ekki
hvar Japanir héldu að ísland væri, því
ég lenti með Kóreumönnum og
öðrum Asíubúum í blokk, ég skildi
engan og enginn skildi mig. Ég átti að
synda 100 metra skriðsund og 200
metra flugsund, en kom svo undar-
lega í bakkann í skriðinu að ég fing-
urbrotnaði, og synti þess vegna
aldrei flugið. Ég lenti fyrir framan
miðju í röðinni, enda voru íslending-
ar þá yfirleitt í 21 .-36. sæti af 70 eða
80 keppendum.
1966 kepptum við í Danmörku.
Um það leytið átti ég öll gildandi
íslandsmet nema í 200 metra flug-
sundi og 1500 metra skriðsundi.“
- Hafðirðu enga samkeppni hérna
heima?
„Nei, ég synti ekki öðruvísi en að
sigra. Ef ég synti sjö greinar á meist-
aramóti vann ég þær allar. Maður
keppti bara við klukkuna og þá verða
framfarir ekki nógar.“
- Svo syntirðu á móti útlendingum
og tapaðir.
„Já. Tvisvar til þrisvar á ári var út-
lendingum boðið að koma og keppa á
íslandi, og þá fékk maður keppni.
1967 var ég í fæðingarorlofi, og svo
fór ég þrisvar út í keppni 1968, þar á
meðal á Olympíuleika.
- Hvernig gekk að œfa þegar þú
varst komin með barn?
„Ég flutti með barnið í bæinn til
mömmu til að æfa fyrir leikana.
Þegar ég kom til mömmu var Magnús
Már þriggja mánaða, þegar ég fór á
Olympíuleikana var hann að taka
fyrstu sporin, og þegar ég kom heim
var hann farinn að ganga.“
- Hvernig er að vera á Olympíu-
leikum?
„Það er svo mikil eftirvænting
kringum Olympíuleika. Þetta er
merkilegt takmark. Það er alltaf
32
sama tilfinningin í maganum, þegar
dúfunum er sleppt á opnunardegin-
um. Þá er eins og leysist orka úr læð-
ingi. Það er jafn ólýsanlegt eins og
kveðjustundin þegar maður stendur
með þá heitstrengingu í huga að
stefna að næstu Olympíuleikum.
MEÐ ÞRJÚ BÖRN OG STEFNDI
Á ÞRIÐJU ÓLYMPÍULEIKANA
/
g hélt svo áfram að keppa.
1969 var ég í fæðingarorlofi,
og aftur 1971. 1972 stefndi ég á
Olympíuleikana í Múnchen,
æfði hálft árið, flutti með þrjú börn
aftur til mömmu, en þá lenti hún á
sjúkrahúsi, svo að ég hætti við að fara
út.“
- Hvað sagði fólk við þessu úthaldi
þínu?
„Fólk hristi bara hausinn þegar ég
tók mig upp með þrjú börn. En
foreldrar mínir skildu mig og studdu,
svo mér var alveg sama um alla
hina.“
-Hvað með eiginmanninn?
„Hann var ekkert hress, og þó.
Hann var í námi og það létti á honum
að þurfa ekki að sjá fyrir mér. Hann
fór til Vestmannaeyja á meðan. Mér
datt bara aldrei annað til hugar en að
gera þetta nákvæmlega eins og mér
sýndist.“
Hrafnhildur tók þátt í Olympíulcikunum í Tókíó 1964 og Mexikó 1968 og stefndi á þriðju
leikana í Miinchen 1972. Hér sést hún í hópi Olympíufara til Tókíó. Við hlið hennar situr
fararstjórinn Ingi Þorsteinsson, en fyrir aftan þau eru frá vinstri: Jón Þ. Olafsson, Guð-
mundur Gíslason og Valbjörn Þorláksson.