19. júní - 19.06.1987, Síða 92

Kristín Sophusdóttir
hj úkrunardeildarstj óri
Hjúkrunarfólk krabbameins-
deildar kvenna á Landspítal-
anum, fór að sjá leikritið
/ smásjá, eftir Þórunnin
Sigurðardóttir. Leikritið vakti mikla
umræðu og vorum við sammála um
að verkið væri skrifað af innsæi og
miklum skilningi á þeim tilfinninga-
legu vandamálum sem fólk verður að
fást við þegar um illkynja sjúkdóm er
að ræða.
Okkur fannst við þekkja viðbrögð
Dúnu, þá ekki hvað síst í svipbrigð-
um hennar, tilsvörum, reiði yfir því
sem ógert var og biturleika út í metn-
aðargjarnan eiginmann.
Vitað er að ekki lifa allir af illkynja
sjúkdóma, þó vitum við að meir en
helmingur læknast. Ef sjúklingur fær
góðan stuðning frá aðstandendum og
vinum eru afdrif hans léttbærari fyrir
alla aðila.
í lok verksins þegar eiginmaðurinn
tókst á við hlutverk aðstandenda og
gaf þá hlýju og þann stuðning sem
Dúnu var náuðsynlegur í baráttunni
við sjúkdóminn, undirstrikaði höf-
undurinn hversu mikils virði stuðn-
ingur aðstandenda er.
Hafi Þórunn þökk fyrir gott verk
og þarft.
Hildur Finnsdóttir
Fáein orð um galdur
Leikrit Þórunnar Sigurðardótt-
ur, / smásjá, var frumsýnt í
byrjun árs. Ég las það skömmu
seinna í einu dagblaðanna að
leiklistargagnrýnandi þess hafði ekki
hrifist af verkinu. Æ, æ, hugsaði ég,
það vantar greinilega í þetta galdur-
inn.
Auðvitað var það ekki þessum
ágæta gagnrýnanda að kenna hvað ég
tók orð hans bókstaflega og dró það
lengi að leggja leið mína í íþróttahús
Jóns Þorsteinssonar.
Það var svo sonur minn sem ýtti við
mér. Hann dreif sig á sýninguna og
hvatti mig eindregið til að gera slíkt
hið sama.
- Hreifstu? spurði ég.
- Af hverju?
- Ja, það var í því þetta, æ þú
veist . . .
- Meinarðu galdurinn?
- Einmitt.
Það er ekki að orðlengja það að ég
hef ekki skemmt mér svona vel í háa
herrans tíð.
Ég efast ekki um að eitthvað hefði
mátt betur fara frá faglegu sjónar-
miði, en svo var galdrinum fyrir að
þakka að ég tók lítið sem ekkert eftir
slíku. Þetta fólk kom mér heilmikið
við, það lifnaði þarna á sviðinu og ég
er ekki frá því að mér hafi fundist
þetta vera gömlu skólasystkin mín -
eitthvert þeirra jafnvel ég sjálf.
Hvað um það, mér fannst spennan
í verkinu jöfn og stígandi, Já, það
kom mér þægilega á óvart hvað það
var þrælspennandi. Ég gat varla beð-
92
ið eftir því að leikurinn hæfist aftur
eftir hlé.
Svo voru það samtölin - mér fannst
þau þægilega lipur og létt; flaug jafn-
vel í hug að þau væru of lipur til að al-
varlegir gagnrýnendur gætu hrifist af
þeim.
Ég ímynda mér að leikstjórn Þór-
halls Sigurðssonar á þessu verki sé
með því allra besta sem hann hefur
gert - án þess að ég geti svosem
nokkuð rökstutt það. Ég fékk bara á
tilfinninguna að hann hefði svo víða
sniðið af horn og fínpússað, en
kannski fyrst og fremst tekist að
sannfæra leikarana um að þeir væru á
réttri leið.
Og það fannst mér svo sannarlega.
Það var hrein unun að fylgjast með
þeim; Önnu Kristínu svona einlægri,
glettinni og kröftugri, Arnari undur-
samlega öruggum, Ragnheiði traustri
og sannfærandi stífri og loks Sigurði
með sjálfan lífsháskann í kæruleysis-
legu göngulaginu og röddinni.
Út á hvað gekk svo þessi sýning?
Var þetta kannski bara eitthvert rugl
um stressaða 68-kynslóðar uppa?
Ófullnægða læknisfrú sem kemst ekki
yfir það að hafa orðið ólétt og neyðst
til að hætta í námi, og svo hin þrjú
sem meikuðu það en cru samt ekkert
ánægð? Og svo „happy end“ ofan á
allt saman! Er þetta nú bara leyfilegt
á þessum síðustu og verstu tímum?
Því verður náttúrulega hver að
svara fyrir sig, en ég hika ekki við að
segja: já, þegar galdurinn er annars
vegar er allt leyfilegt.

i