Jazzblaðið - 01.12.1951, Page 35

sambandi. Þau koma og fara. Það sem
er gott í dag, verður ef til vill gleymt
eftir þrjár vikur. En ég vil ekki láta
hjá líða, að geta þess, að ég dáist að því
hvað hljómsveitirnar hér á landi eru
fljótar að taka til við þessi lög. Flest
eru þau að sjálfsögðu upprunnin í
Bandaríkjunum, en fara því næst „að
ganga“ í Englandi og þá anars staðar
í Evrópu. Hér fara þau aftur á móti
oft „að ganga“ áður en þau berast til
Englands. Mörg dæmi eru til þess. Nú
síðast „Too young“, sem hefur verið
leikið af allflestum hljómsveitunum hér
síðan í september, en er fyrir örstuttu
„farið að ganga“ í Englandi og annars
staðar í Evrópu og verður sennilega loks-
ins komið „á toppinn" þar, þegar það
er hætt að ganga hér“.
Hvernig finnst þér afstaða hljóðfæra-
leikaranna hér vera til dægurlaganna,
þegar þú syngur með hljómsveitunum?
Við vitum báðir, að flestir þeirra eru eld-
heitir jazzunnendur.
„Það er gaman að bera það saman nú
og fyrir fimm árum“, sagði Haukur,
„þegar ég var að byrja. Þá töluðu þeir
með fyrirlitningu um dægurlögin og
spurðu hvernig á því stæði, að maður
legði sig niður við slíka músík. Nú er
þetta breytt. Ég held, að hver einasti
þessara sömu manna sjái, að það er
fyrst og fremst vilji fólksins, sem ræð-
ur. Ef fólk biður um „Mona Lisa“, þá
þýðir ekki að spila „Tiger rag“. Dægur-
lögin eru alls ráðandi 1 dansmúsikinni.
Jazzinn á þar miklu minni rétt á sér.
Hann nýtur sín alls ekki nema maður
leggi sig niður við að hlusta á hann, og
fæstir koma á dansleik til að hlusta, þeir
vilja dansa og dansa þá eftir góðum
danslögum".
Hvaða álit hefur þú annars á jazzin-
um?
„Mér finnst hann mjög skemmtilegur.
Er í jazzklúbbnum eins og þú veizt,
hlusta á jazzþáttinn o. s. frv., o. s. frv.
Það er ekkert eins skemmtilegt og að
hlusta á góða jazzplötu. Það getur hver
einasti maður gert, hvort sem hann
syngur dægurlög eða keyrir vörubíl. —
Jazzinn er fyrir alla, sem vilja leggja
það á sig að hlusta á hann. Og þegar
þeir einu sinni hafa byrjað, þá er tóm-
stundum þeirra borgið það, sem eftir
er“.
Hvað er annars með framtíðina?
spurði ég Hauk að lokum.
„Þessu get ég varla svarað. Skemm-
analíf er með minna móti en verið hefur
mörg undanfarin ár, og eftir því sem ég
bezt veit, fyrirsjáanlegt atvinnuleysi hjá
nokkrum hljóðfæraleikurum, hvað þá
heldur hjá þeim, sem syngja með hljóm-
sveitum. Ef til vill reynir maður að
koma sér eitthvað út. Hvert er ekki gott
að segja. Það er sama hvert maður snýr
sér, alls staðar þarf að klýfa þrítugan
hamarinn, því að dægurlagasöngvarar
eru alls staðar og þar af leiðandi erfitt
fyrir óþekktan útlending að komast að“.
Áður en ég sló botninn í þetta, bað
Haukur mig að færa öllum þeim mörgu
er hlustað hafa á hann, sínar beztu
kveðjur að ógleymdu þakklæti til hinna
ótalmörgu úti á landi fyrir góðar mót-
tökur, þegar hann hefur komið þangað
til að syngja. S. G.
ÓSKAR SÓLBERGS
feldslceri ■ Laugavegi 3
$aziLLM 35