Jazzblaðið - 01.12.1951, Side 38

Síðasti valsinn
Framhald, af bls. 33.
opna þriðju flöskuna. „Ef skipstjórinn
kemst að þessu, þá verðum við reknir í
Saigon", sagði ég. „Hvað eigum við að
gera af okkur þar“. Artie yppti öxlum.
„Við getum stofnsett ópíumkrá. Allir
reykja ópíum í Saigon, og ef við gugn-
um á því, þá innritum við okkur í út-
lendingahersveitina í Tonking“. Herra
Hartford fálmaði í heyrnartækið sitt og
spurði, hvort enginn vildi vera svo góð-
ur að tala hátt, svo að hann gæti fylgst
með, hvað verið væri að tala um. Þegar
við útskýrðum fyrir honum áætlun okk-
ar, kinkaði hann alvarlegur kolli. Hann
stóð upp, tók einn stólinn, lyfti honum
og reyndi þunga hans, og kastaði honum
svo skyndilega fyrir borð. Allir æstust
upp. Petro kastaði borði og öðrum stól,
og sagði, að þetta væri fyrir hafmeyju,
sem vildi búa herbergi sitt húsgögnum,
og ég fylgdi á eftir með öll glös og eld-
spýtuhylki, öskubakka og flöskur, sem
ég náði í.
Herra Hartford og Artie voru þegar
önnum kafnir við píanóið. Herra Hart-
ford sagði, að svona gamalt og ljótt
píanó væri svo til einskis virði í amer-
ískum peningum, og hann mundi glaður
borga það. Við fengum okkur annað glas,
og ýttum síðan píanóinu yfir að borð-
stokknum. Veitingamaðurinn og þilfars-
þjóinn horfðu á af mikilli athygli. Herra
Hartford var orðinn móður og hafði
næstum því misst heyrnartækið sitt. —
Artie stakk upp á því, að við sveipuðum
hljóðfærið fána, þar sem píanóið væri
eins mikils virði og hver mannleg vera,
og talsvert meira en margir hverjir,
en enginn gaf því gaum. Við lyftum
píanóinu upp. Þetta var venjulegt Pleyel
píanó, en eftir alla drykkjuna verkaði
það þungt eins og konsertflygill. En við
lokaátakið valt píanóið yfir borðstokk-
inn. Er píanóið skall í hafflötinn, mynd-
uðu strengirnir skerandi málmhljóð, er
hljómaði í eyrum okkar sem neyðaróp
úr mannsbarka. Petro, sem var heittrú-
aður katolikki, tók ofan Baskahúfuna
sína og bærði varirnar. Ef til vill baðst
hann fyrir. Enginn sagði neitt. Við fór-
um til klefa okkar og sofnuðum strax.
Þegar skipið kom til Saigon, vorum við
kallaðir fyrir skipstjórann. Hann sagði,
að við fengjum nákvæmlega eina klukku-
38 JazziUií