Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.12.1952, Blaðsíða 7

Einar Kristjánsson:
ENDURFUNDIR
í þriðja sinn byrjar í'rúin að velja síma-
númerið, og nú hættir hún ekki við, þó að
símaáhaldið kijjpist til í hendi hennar við
hvert hjartaslag.
Ein —• tvær —• þrjár — fjórar hring-
ingar, og nú er svarað.
Frúin ræskir sig, og röddin er óstyrk.
— Fyrirgefið þér, ekki mun Eyvindur
Jóhannesson staddur þarna? Mætti ég fá
að tala við hann? Stutt þögn. Frúnni
þyngist um andardráttinn. og hjartað herð-
ir á slögunum.
— Fyvindur. Komdu sæll. Þekkirðu
mig ekki? Nei, það er auðvitað engin von
til þess. Þetta er Valborg — Valborg Ás-
geirsdóttir. Jæja. Þú manst þá eftir mér,
þó að langt sé Hðið frá því við sáumst
síðast.
— Já, rétt um tuttugu ár. I morgun sá
ég þess getið í blaðinu, að þú værir stadd-
ur hér í bænum. Þú mátt ekki fara án þess
að líla heim til mín áður. Géturðu ekki
komið hingað eitthvert kvöldið? SNei, nei.
Fg er ein heima í húsinu. Maðurinn minn
er í siglingu.
— Já, í kvöld. Það er ágætl. Eg á von
á jjér og verð heima. Vertu sæll, Eyvind-
ur, og þakka þér fyrir.
Hún leggur talfærið á og er rjóð í vöng-
um og annarlegur glampi í augum henn-
ar. Þá var þetta ákveðið. Nú fengi hún að
sjá liann — eftir öll þessi ár. Skyldi hann
vera orðinn mikið breyttur? Rödd hans
hafði komið henni ókunnuglega fyrir eyru,
dimmari og hrjúfari en hún átti von á.
Hún fer að þurrka af húsgögnunum, og
með hröðum handtökum gerir hún smá-
vegis lagfæringar i stofunni, Jjó að svo
mætti virðast, að jjar sé allt í fyllstu reglu.
Að því loknu fer hún inn í svefnherbergið
og tekur að snyrta sig og skipta um föt.
Hún klæðist einum af sínum beztu kjól-
um og skreytir sig dýrum, þungum skart-
gripum.
Það hvarflar að henni, að líklega sé
þessi búnaður ekki alls kostar við hæfi á
virkum degi, en mætti teljast fordild.
‘ Hann mun skilja, að ég hef gert það
vegna lians, hugsar hún og hættir við að
taka af sér skartgripina, en skoðar sig með
velþóknun í speglinum.
Hún lítur yfir herbergið og sér, að þar
er nokkur óreiða á hlutunum.
Hingað kemur hann ekki. hugsar hún,
og þó að svo færi, kæmi það ekki að sök.
Hún kallar fram í eldhúsið til stúlkunnar:
— Þér megið eiga frí í kvöld, ég ljorða
ekki heima í þetta skipti.
Því næst sezt hún í hægindastól, tekur
bók og flettir henni um stund, fimum,
grönnum fingrum, án þess að lesa, og legg-
ur hana síðan óþolinmóðlega frá sér og
gengur úL að glugganutn.
Síðdegisfriður ríkir yfir bænum, og það
er lítil sem engin umferð á götunni, að-
eins nokkur börn í boltaleik á gangstétt-
inni.
Hún sezt í stólinn á ný og grípur ófull-
gerðan dúk og byrjar að sauma, en kastar
honum fljótlega frá sér. gengur inn í
ÚTVARPSTlÐINDI 7