Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.12.1952, Blaðsíða 8

svefnherbergið og athugar sig gaumgæfi-
lega í speglinum.
Dyrabjöllunni er hringt. Hún fær ákafan
hjartslált, flýtir sér til dyra og opnar úti-
hurðina, óstyrkri hendi.
Á tröppunum stendur sendill úr kjöt-
búðinni.
— Kálfskjötið, frú, gerið þér svo vel.
Tólf og fimmtíu, takk fyrir.
Þegar hún hefur afgreitt sendilinn,
flýtir hún sér inn í stofuna og kastar sér
í hægindastólinn til að jafna sig eftir von-
brigðin og geðshræringuna.
Hvernig skyldi þetta verða? Skyldi hann
taka hana í faðminn og heilsa henni með
kossi eins og í gamla daga? Hvaða heimska.
Hún, sem var gift kona, og hann eigin-
maður og faðir vestur á Patreksfirði. Þau
voru ekki börn lengur og ekki heldur elsk-
endur, og í raun og veru var ekkert, sem
tengdi þau lengur. Og þó -------. Var þáð
ekki aðeins tíminn, umhverfið og kring-
umstæðurnar, sem hafa tekið hreytingum?
Það, sem liðið var, gat ekki hafa breytzt,
og hlutu þau ekki að vera hin sömu, frá
fæðingu til æviloka?
Aftur er dyrabjöllunni hringt. Frúin
hrekkur upp frá þessum hugsunum. í
þetta skipli fer hún sér hægt að opna úti-
dyrnar, en nú er það hann, sem kominn er.
Á tröppunum stendur fremur lágvaxinn
og lotinn maður, dökkur yfirlitum með
stuttklippt yfirskegg og barta. Hattur
hans er illa brotinn og virðist helzti stór,
því að hann situr niður á eyrum.
Ferðafötin hans eru úr grófgerðum ull-
ardúk, dálítið krympuð og velkt, hnjápok-
ar á buxunum, og frakkinn, sem hann ber
á handleggnum, er ekki laus við óhrein-
indi á kraganum. Hún veitir þessu öllu
eftirtekl í einni sjónhendingu.
— Komdu sæl, Valborg, segir hann og
réttir lienni höndina.
— Komdu sæll, Eyvindur, og vertu vel-
kominn, segir hún þýðlega.
Henni finnst handtak hans ópersónu-
legt, án hlýju, og finnur, að hönd hans er
sigghörð með sprungum.
Hún tekur við hatti hans og frakka og
býður honum inn í stofuna, vísar honúm
til sætis í hægindastólnum og fær sér sæti
gegnt honum.
:Nú kannast hún betur við andlitsfall
hans, sinágert og fínlegt, þó að ekki geti
það kallazt frítt og beri ýmis augljós merki
eftir stimpilklukku áranna, og þegar hún
lítur í augu hans, þá sýnist henni bregða
fyrir Ijósbjörtum glampa, sem henni var
svo þekkur og minnisstæður.
Það rifjast nú upp fyrir henni, hvað
það var, sem árin hafa þurrkað burt úr
svip hans og augum, en í þess stað skilið
eftir hrukkur og þreytulegt yfirbragð.
En hvað maður eldist mikið á tuttugu
árum, hugsar hún. Hefur mér í rauninni
farið svona mikið aftur? Nei, það getur
ekki verið. Allir segja, að ég haldi mér
vel, enda hef ,ég átt við gó.ð kjör að búa,
en hann hefur átt erfitt. Hún finnur til
samúðar með honum í þvi umkomuleysi:
sem henni finnst hann bera með sér.
Á meðan hún leitar eftir umtalsefnb
rennur það upp fyrir henni, að nú muni
þau eiga fátt sameiginlegt annað en minn-
ingar, svo fjarlægar, að þær bera tæplega
lengur blæ raunveruleikans.
— Ertu búinn að dveljast lengi í bæn-
um? segir hún að lokum.
•— Nei, ekki er það nú. Ég kom hingað
fyrir viku eða svo og fer eftir tvo daga.
— Varstu ekkert að hugsa um að heilsa
upp á mig, áður en þú færir? spyr hún.
— Satt að segja hafði ég ekki hugmynd
um, hvar þú varst niður komin. Þú varst
fyrir austan, síðast þegar ég vissi til, seg-
ir hann næstum afsakandi.
8 ÚTVAHPSTlÐINIDI