Útvarpstíðindi : nýr flokkur - 01.12.1952, Blaðsíða 14
ENDURFUNDIR Framh. af 9. xídu.
Síðan verður |)ögn á ný. Henni finnst,
að nú sé það hans að spyrja. eins og liann
líka gerir að lokum.
— Þér hefur liðið vel? segir hann, og
í rauninni er þella viðurkenning á stað-
reyndum, fremur en spurning.
— Já, já. Okkur hefur búnazt vel, seg-
ir hún, og með duldu stolti litast hún ó-
sjálfiátt um í ríkmannlegri stofunni, en
iðrast þess samstundis. Ég hefði ekki átt
að segja „okkur“, hugsar hún.
Stundarkorn horfir hann niður á flos-
að gólfteppið og segir svo:
— IJvað starfar hann, maðurinn þinn?
— Hann er umboðssali.
•— Og hvað er það helzt, sem liann
verzlar með?
— Hann selur rafmagnsáhöld, tekalla,
hrauðristar, rakvélar og rottugildrur.
— Rottugildrur?
— Já, eins konar rafmagnsrottugildr-
ur. Þær hafa verið mikið eftirspurðar,
síðan rottunum fór að fjölga svona mikið.
— Því get ég trúað. Og er nú hægt að
lifa á þessu?
— Já, já. Okkur hefur húnazt vel,
verður henni að orði í annað sinn, og hún
roðnar við og finnst, að hún hafi tekið
heimskulega til orða.
Enn verður þögn. ’ .
— Ræktið þið kartöflur? spyr hann
svo.
— Nei, það gerum við nú ekki. Okkur
hefur ekki fundizt það borga sig. Maðurinn
minn hefur ekki mikinn tíma til þess kon-
ar. starfa, og svo höfum við ekki geymslu-
pláss fyrir þær eða verkfæri sem þessu
fylgja-
— Þetta er þó stórt hús, segir hann.
— Já, j)að er tvær liæðir og kjallari
undir öllu húsinu, segir hún og forðast að
láta mikillætis gæta í raddhreim eða lát-
bragði.
— Einmitt það. Kjallari undir öllu hús-
inu, segir hann og horfir út undan sér og
hún sér, að nú er hann annars hugar.
Hann minnist ekki á neitt af j>ví liðna,
hugsar hún. Sennilega gerir hann það af
ráðnum hug og ætlast til, að það sé allt
gleymt og grafið. Eða er hann nú á valdi
minninganna og leitar eflir orðutn til að
hefja máls á því, sem við eigum sameig-
inlega í þeirra veröld?
Allt i einu veitir hún því eftirtekt, að
hann hefur ekki gælt þess að taka af sér
íkóhlifarnar. Hún roðnar ósjálfrátt fyrir
hann og kvíðir því með sjálfri sér, að
hann veiti því eftirtekt og fari að verða
vandræðalegur.
Þegar |)ögnin er farin að verða ój)ægi-
lega löng, ræskir hann sig nokkrum sinn-
um, unz hann segir:
— Hvernig er það, Valborg, er — er
hérna — er hérna — — hann stainar á
orðinu. Nei, nú er ég húinn að gleyma
því, sem ég ætlaði að segja. Hann brosir
hálfvandræðalega.
— Þú manst það kannski bráðum, seg-
ir hún og horfir brosandi í augu hans.
— Já, já. Sjálfsagt man ég ])að hráð-
uin. En [>ó að ég gleymdi ])ví alveg. þá
kæmi það víst ekki að sök, það gelur ekki
hafa verið neitt merkilegt.
Hún fagnar glampanum, sem keinur í
augu lians, j)egar hann segir þetta.
— Ég held einmitt, að það hafi verið
eitthvað merkilegt, segir hún og stendur
á fætur. Eg fer nú að hita kaffi lianda
okkur.
■ >— Nei, j)akka þér fyrir. Enga fyrir-
höfn mín vegna. Ég drakk kaffi fyrir
stuttu og hef enga lysl á J>ví núna. Hann
slendur einnig á fætur. eins'og í mótmæla
skyni.
14 OTVARPSTtÐIN'D