Tónlistin - 01.11.1944, Blaðsíða 25

TÓNLISTIN
15
tekizt. Salurinn var þéttsetinn, og áheyr-
endur urÖu þess varir, a'Ö hér var um tvo
geðþekka og efnilega listamenn aÖ ræÖa,
sem hafa — enda þótt þeir verÖi enn að
teljast til nýgræðingsins — fullkomin
vaxtarskilyrði á við margt það, sem nú
þegar er orðið láómlegt og íturvaxið.
Guðmundur Jónsson var Reykvikingum
])egar kunnur af söng sínum i Jóhannes-
arpassiunni síðastliðinn vetur, enda kom
það áheyrendum þá mjög á óvart, að svo
ungur maður og óvanur opinherum
Síing skyldi leysa starf sitt af hendi af
þeim myndugleik og því öryggi, sem raun
bar vitni. Við þá frammistöðu gat í
rauninr.i nú litlu verið við að bæta. Þó
kom nú í ljós einn sá eiginleiki Guðmund-
er, sem ekki var kunnur áður, sem sé ó-
venjulegt raddþol, og má telja ])að ganga
])rekvirki næst nð syngja svo langt og
erfitt ,,prógram“ með ótal endurtekning-
um svo að segja hvíldarlaust, án þess að
votti fvrir þreytu. Ber ])að og ekki hvað
sizt vott um, að söngvarinn hafi hlotið
ágæta undirstöðumenntun hjá kennara
sínum hér. En eins og eðlilegt er, er
söugur Guðmundar Jónssonar frá list-
rænu sjónarmiði enn söngur nemandans.
Uann hefir ekki enn náð þeirn þroska, að
hann sé fær um að hlása lííi í rnörg ólík
viðfangsefni — og gerir sér enda ekki
far um það. Raunar er það gott. Ungur
söngvari, sem er gæddur hinni óvenju-
legu bassarödd Guðmundar, getur varla
á þessu stigi málsins gefið betri vonir
um framtíð sína en með því að sanna,
að hann sé góður nemandi. Undirleikarinn
Einar Markússon var að ])vi leyti all-ólík-
ur söngvaranum, að leikur hans bar ekki
vott urn gott nám. Þar með sé þó ekki
sagt, að hann mundi ekki reynast prýði-
legur nemandi, ef á reyndi, en mér er
nær að halda, að hann hafi ekki til þessa
notið mikillar leiðsagnar í píanóleik, og
var leikur hans haldinn mörgum þeim
vanköntum, sem góður kennari mundi
laga á stuttum tíma. En hann hefir ótvi-
ræða tónlistarhæfileika og m. a. að upp-
lagi mjög mjúkan áslátt, sem mundi
koma betur í ljós, ef hljómaraðirnar
væru ekki gruggaðar um of af óíullnægj-
andi pedalskiptingu. Undirstöðuna þarf
að læra, en manni með upplagi Einars
ætti ekki að þurfa að reynast sá róður
þungur.
Tónlistarfélagið og dr. Urbantschitsch,
hinn stórhuga tónlistarstjóri þess, hafa
lengi haft hug á því að koma á fót föst-
um blönduðum kór til þess að annast
hin mörgu viðfangsefni af því tagi, er fé-
lagið tekst á hendur. Hefir þetta lengi
verið allmiklum örðugleikum bundið, og
skulu orsakir þess eigi greindar hér. Nú
hefir þetta loks tekizt. Á 5. tónleikum
félagsins á þessum vetri kom Samkór
Tónlisiarfclagsins fram í fyrsta sinni
með efnisskrá, sem bar enn á ný vott
um ]>á merku viðleitni Tónlistarfélags-
ins, að kynna almenningi merkari tón-
list en hann hefir áður haft kost á að
]>ekkja hér. Um samsetningu kórsins er
aðeins hið bezta að segja. Flestar kven-
raddirnar munu hafa sungið á fyrri tón-
leikum félagsins, og má því telja, að
])ar sé um allsamæfða heild að ræða, enda
eru þarna saman komnar margar af beztu
kvenröddum þessa bæjar. En kórinn hefir
einnig prýðilegum karlaröddum á að
ski])a, bæði mjúkum og hljómmiklum,
enda þótt þar hafi ekki verið um auð-
ugri garð að gresja en svo, að nokkrir
raddmenn eru — samkvæmt söngskránni
— fengnir að láni hjá einum karlakói
bæjarins. Er þetta einkennilegt ástand í
bæ, þar sem margfalt fleiri karlmenn
iðka kórsöng en konur. A efnisskránni
voru lög eftir tvö rómantísk tónskáld,
Schubert og Brahms. Eftir hinn fyrr-
nefnda var hinn dáfagri Mansöngur fyrir
kvennakór, og söng Anny Þórðarson ein-
söng í því verki, mjög smekklega. Virt-
ist þetta verkefni liggja henni sérstak-
lega vel. 1 hinu Schubert-verkinu, Sigur-
hrós Mirjams, söng Davina Sigurðsson
sópranhlutvcrkið. Er þetta allmikil kantata
með klassísku sniði. \7ar meðferð þess
ágæt, bæði hjá einsöngvara og kór, en
við fyrstu heyrn virðist það þó ekki vera
Framh. á bls. 18