Sagnir - 01.04.1984, Blaðsíða 28

BRENNIVÍNIÐ FÆR Á SIG ÓORÐ
91-92 (um búðarstöður, Sjó-
mannaklúbb og dans)
Gömul Reykjavíkurbréf 1835-99.
Finnur Sigmundsson bjó til
prentunar. íslensk sendibréf VI
(1965)
Indriði Einarsson: Séð og lifað.
Endurminningar (1936) 336
(ummæli Magnúsar Stephen-
sens)
Kristleifur Þorsteinsson: „Sjávar-
útvegur í gömlum stíl. Sagna-
þættir af Vatnsleysuströnd II“.
Úr byggðum Borgarfjarðar I.
Þórður Kristleifsson bjó til
prentunar. 2. útg. (1971) 89-90
(um vinnumenn)
Sami: „Sjávarútvegur og ver-
menn“. Úrbyggðum Borgarjjarð-
ar II. Þórður Kristleifsson bjó
til prentunar. 2. útg. (1972) 224
Lúðvík Kristjánsson: Úr heims-
borg í Grjótaþorp. Ævisaga
Þorláks Ó. Johnsons. I (1962)
183—201 (um Sjómannaklúbb)
Páll Ólafsson: Ljóðmæli. Gunnar
Gunnarsson gaf út (1944), 327,
328, 330
Sami: Ljóð. Páll Hermannsson
valdi ljóðin (1955) 191
Sigurður Ingjaldsson: Ævisaga
Sigurðar Ingjaldssonar frá
Balaskarði. 2. útg. Freysteinn
Gunnarsson sá um útgáfuna
(1957) 37, 85
Sighvatur Bjarnason: „Verslunar-
lífið í Reykjavík um 1870“.
Landnám Ingóljs. Nýtt safn til
sögu þess. 1 (1983) 139 (um
kulda í búðum), 142 (um
staupagjafir og pela)
Skýrslur um landshagi á íslandi I
(1855-57); II-V (1866-75) (um
innflutning víns til 1872; um
verðlag víns sjá einkum IV,
122)
Steingrímur Thorsteinsson, í
Þorsteinn Thorarensen: Mór-
alskir meistarar (1969) 51, 52
Stjórnartíðindi fyrir ísland 1877
A, 80 (verslun 1873-75)
Strönd og Vogar, sjá Árni Óla
Þjóðskjalasafn (óprentuð gögn):
E 275, nr. 10, 13 og 16 (bind-
indi 1873), nr. 27 (Sjómanna-
klúbbur)
Póstskipið, póstskipið!
Um 1870-80 höfðu Reykvíkingar
jafnan ekkert samband við um-
heiminn frá því í nóvember þar til
í mars en þá mátti eiga von á póst-
skipinu. Skimuðu menn í ákafa
eftir því út á hafið af útsýnis-
stöðum, t.d. Klöpp við Berg-
staðastræti. Þegar svo póstskipið
birtist á Flóanum, þustu menn í
hópum, fyrst á útsýnisstaði og
síðan niður á bryggjur. í skólum
var gefið frí, væri þetta fyrri hluta
dags. Árni Thorsteinson segir frá:
Sumir karlarnir fóru jafnvel í
sjaldhafnarfötin sín, spígspor-
uðu um bryggjuna með harðan
hatt, í „diplomat" og með staf í
hendi, en þegar báturinn renndi
að bryggjunni, voru fyrstu spum-
ingarnar venjulega á þessa leið:
„Er hans hátign, konungurinn,
á lífi?“ Og: „Helst friður í
heiminum eða eru þeir einhvers
staðar farnir að berjast?
Nokkrar mannskæðar farsóttir
eða plágur í útlandinu?“
Ámi Thorsteinson: Harpa minn-
inganna (1955) 56-57; sbr. og Sig-
hvatur Bjarnason: Landnám Ing.
Nýr fl. I (1983) 146 og Ágúst Jó-
sefsson: Minningar ... (1959) 28-
29.
26 SAGNIR