Sagnir - 01.04.1984, Blaðsíða 117

GULLÆÐIÐ í REYKJAVÍK
ið fannst í Öskjuhlíðinni. Hann
fór í þeim erindum að leita gulls í
Drápuhlíðarfjalli en þar hafði áður
fundist lítils háttar af gulli en ekki
svo mikið að talið væri vinnandi.
í júníbyrjun 1905 þóttist Matthías
kaupmaður í Reykjavík Matthías-
son finna gull í túni sínu nálægt
Hlíð er hann lét grafa þar safn-
gryfju. Þetta var reykur einn. Þá
má nefna að sumarið þetta ár
sögðu norðanblöðin frá því að
Englendingar hefðu fundið gull
nálægt Kröflu.
Gullæðið hafði ekki einungis
áhrif á hugi fólks — það hafði
einnig mikil áhrif á lóðaverð í
Reykjavík. Það hækkaði gífurlega
á skömmum tíma eftir að fréttin
um gullfundinn spurðist út 1905.
Margar lóðir ruku úr 1.500
krónum upp í 15.000. Sumar fóru
úr 6.000 krónum upp í 40.000.
Einstaka menn sem áttu peninga
eða höfðu lánstraust keyptu upp
allt hvað þeir gátu af lóðum í von
um að gull leyndist í þeim. Slíkur
var æsingurinn en mikil urðu
vonbrigðin þegar ekkert fannst.
Þá má ekki gleyma því að allan
tímann sem námufélagið Málmur
var til hafði fólk eitthvað til að tala
um - rífast um eða hlæja að.
Áður en við skiljum við sögu
gullæðisins í Reykjavík skulum
við velta því aðeins fyrir okkur
hvort það hafi nokkurt gull fund-
ist í Vatnsmýrinni árið 1905 og
síðar. Sú saga komst snemrna á
kreik að Hannes Hanson hafi
verið að spauga með Reykvíkinga
og sjálfur komið gullögnunum
fyrir á bornum síðasta dag mars-
mánaðar — hafi skafið þær af
brjóstnálinni sinni. Ekki er vitað
hvort þessi grunur hafði við
nokkur rök að styðjast. Aðrir hafa
haldið því fram að ekkert gull hafi
fundist. Knud Zimsen bæjarverk-
fræðingur áleit að gullliturinn á
bornum hefði stafað frá látúns-
hylkjum sem notuð voru þarna
við sprengingar. Guðmundur G.
Bárðarson náttúrufræðingur skrif-
aði árið 1931 að engar sannanir
væru fyrir því að gull hefði fund-
ist í Vatnsmýrinni í upphafi ald-
arinnar. Guðmundur Björnsson
var og á því að ekkert gull væri í
mýrinni. Á hinn bóginn voru ýms-
ir sannfærðir um gullfundinn, þar
á meðal Arnór Árnason málm-
bræðslumaður. Sturla Jónsson og
félagar hljóta að hafa verið á sömu
skoðun. Annars hefðu þeir varla
lagt svona mikið á sig. í þessum
hópi hafa líka verið þeir menn sem
árið 1922 stofnuðu félagið Málm-
leit. Sá félagsskapur leitaði að
gulli á svipuðum slóðum og
Málrnur en fann ekkert. Málm-
leitarfélagið lognaðist út af árið
1929. Þá má benda á að í dagbók
J. Hansen, þess er boraði eftir
kalda vatninu, segir að fyrstu vik-
Meira gull!
Vantar yður peninga?
Ef þoesi spurning væri lögð fyrir íslendinga og hver einstaklingur ætti að
gefa ákveðið svar, mundu eflaust margir svara henni játandi. Margir þarfn-
asfc gulls. — En aldrei frá því þetta land bygðist hefir mönnum boðisfc hér
jafnheillavænlegt tækifæri til að verða aðnjótandi gullsins, sem einmitfc nú,
þar sem fullsannað er, að gull og aðrir dýrir málmar eru hór f jörðu, og gull-
námugrqftur er þegar byrjaður. Sérstaklega er Reykvfkingum bent á tækifær
ið. það getur orðið ómetanlegur hagnaður, að kaupa nú hús og lóðir hér í
bænum — inn á sjálfu gullnámu-svæðinu. Hjá mér undirrituðum ættu menn
þvf að keppast um að fesfca kaup á húsum og lóðum, og helzfc um leið að ger-
ast hluhafar f nápaufélaginu Málmi. Eg cjái mig og fúsan að veita leiðbein-
ingar 1 því er að húsagerð lltur, og tek að mér að byggja hús. — Reynið að
eiga tal við mig.
Mig er að hitta á heimili mfnu, Laugav. 38, kl. 9—10 árdegis og 8—10
Bfðdegis. Virðingarfylst
Suém. Ggilssoir
trésmiður.
Efiirspum efiir
lóðutn í Reykjavík stórjókst efiir aðgullið fannst. Auglýsing
úr „ísafold" ó.janúar 1906.
SAGNIR 115