Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Qupperneq 51

átta eða tíu tíma vinnu. Hann þarf
að sofa, matast, fara í strætó, tala við
konuna sína og leika við börnin, fara
í bíó, jafnvel að fá sér neðan í því
endrum og eins. Hvað er þessum
manni þá eiginlega skilinn eftir mik-
ill tími til þess að fylgjast með því
sem við málararnir erum að gera?
Hvað þá að komast í innilegt sam-
band við það. Og hér á ég við mann-
inn, sem hefur áhuga fyrir myndlist,
manninn sem við eigum að vinna
fyrir. Nei. Með málverkasýningum
komumst við aldrei nálægt honum
né hann nálægt okkur. Þá gætum
við alveg eins setið allan guðslangan
daginn og lilásið sápukúlur.
Ef við trúum því að myndlistin sé
mannlífinu einhvers virði, þá verður
myndlistin að verða hluti mannlífs-
ins. Hún verður að ganga í samband
við hlutina scm þessi maður hefur í
kringum sig, jafnt á vinnustaðnum
sem á heimilinu, — ekki sem mál-
verk nauðsynlega, eða höggmyndir,
heldur verða nytjahlutirnir sjálfir að
taka á sig mynd þess bezta sem list
okkar tíma getur boðið.
— Heldurðu að mikill hluti ungra
listamanna sé á þessari skoðun?
— Nei, því miður. Eg held þeim
finnist menn lítillækka sig með því
að fara út í svona lagað, að gera
bókakápur, vöruumbúðir eða annað
slíkt. Það er eins og þeir taki það
ekki alvarlega, nema það sé málað
með olíu og sett inn í ramma. Þeir
hafa bara ekki áttað sig á þeirri
breytingu, sem hefur gerzt. Það er
ekki lengur hlutverk okkar eins og
kollega okkar fyrir hundrað árum, að
mála einvörðungu fyrir ríka yfirstétt,
sem hefur ekkert annað að gera en
fylgjast með listum. Okkar fólk er
vinnandi almenningur, og við verð-
um að haga verki okkar þannig, að
hann njóti þess sem við gerum, ef
það er þá nokkurs virði. Slík við-
leitni má þó aldrei fela í sér neina
tilslökun á listrænum kröfum. Með-
an það er ekki gert, er fásinna að
tala um skilningsleysi almennings.
Skilningsleysið er þá listamannanna
sjálfra og þeirra sökin, ef myndlist
nútímans nær ekki þjóðfélagslegri
rótfestu. En ég trúi að það muni
takast. Þróun mannlífsins hefur
sveigt listirnar með sér í þúsund ár
og mun enn gera það.
Kápa á Nýtt helgafell, 1957
dagskrá