Fréttablaðið - 07.12.2013, Síða 58

7. desember 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 58
Guðni– Léttur í lund
Gamansögur og litríkir samferða-
menn
Höfundur: Guðni Ágústsson
Útgáfa: Veröld
Fjöldi síðna: 251 bls.
Þegar Finnur Ingólfs-son varð iðnaðarráð-herra lagði hann mikla vinnu í að efla iðnaðinn, ekki síst lítil og meðal-stór fyrirtæki. Oft voru
haldnir „Íslenskir dagar, já takk“ á
vegum iðnaðarins og ráðuneytisins
víða um land. Eitt sinn voru þessir
dagar helgaðir sunnlenskum fyr-
irtækjum. Boðsbréfinu lauk með
þessari setningu árið sem Ólaf-
ur Ragnar Grímsson var í fyrsta
sinn með í förinni, en sjálfstæðis-
menn nefndu hann stundum „stór-
gripinn“: „Að lokum verður farið í
stórgripasláturhús á Hellu þar sem
forsetinn verður kvaddur.“
Hver er dánartíðnin á Íslandi?
Danski heilbrigðisráðherrann kom
í opinbera heimsókn til starfsbróð-
ur síns, Jóns Kristjánssonar, og var
auðvitað skeggrætt um heilbrigðis-
mál. Þar kom að því að sá danski
bar upp mjög sérstaka spurningu
og stóðu sérfræðingarnir á gati og
horfðu hver á annan. Hann spurði:
„Hver er dánartíðnin hjá ykkur á
Íslandi?“ Þögn sló á Íslendingana
við spurninguna, en Jón ráðherra
svaraði og varð fyrstur að átta sig
við mikinn létti viðstaddra. Jón
sagði með sinni hægð: „Ja, alveg
eins og hjá ykkur, það er eitt á
mann.“ Með þennan vísdóm fór sá
danski heim og varð síðar forsætis-
ráðherra.
Hann kýs þig ekki oftar,
hann Mundi minn
Alþingismenn leggja mikið á sig til
að rækta kjósendur sína og eru við-
staddir héraðshátíðir og mannamót.
Þeir fylgja vinum sínum til grafar
og leggja mikið á sig til að geta það
og oft í vondum veðrum. Ingibjörg
Pálmadóttir var mjög duglegur
þingmaður og sótti jarðarfarir eins
og starfsbræður hennar. Þegar Guð-
mundur bóndi í Dalsmynni í Eyja-
hreppi var jarðaður um hávetur
var ófærð og hálka á vegum. Mar-
grét Guðjónsdóttir kona hans, hinn
snjalli hagyrðingur, var mjög glað-
lynd og eins og hún sagði sjálf, með
„létt skap og liðugan talanda“. Þegar
Ingibjörg var að þakka fyrir sig og
kveðja hana, sagði hún: „Ég skil
ekkert í þér, Ingibjörg mín, að vera
að skælast þetta í vitlausu veðri illa
búin í hælaháum skóm. Hann Mundi
kýs þig hvort sem er ekki oftar.“
Skreiðin og Guðrún Helga
Garðar Sigurðsson alþingismaður
stundaði sjómennsku með kenn-
arastarfi í Vestmannaeyjum. Hann
þekkti því vel til sjávarútvegsmála
á Alþingi en honum þótti stundum
skorta þekkingu samstarfsmanna.
Eitt sinn fór hann mikinn í þing-
ræðu um sjávarútvegsmál og hafði
skreið komið til tals. Guðmundur J.
Guðmundsson snýtti sér hressilega
og kallaði fram í ræðu Garðars:
„Viltu ekki koma með sýnishorn?“
Þá kallaði Guðrún Helgadóttir
fram í: „Slíkt er óþarfi, það eru
margar skreiðar hér á Alþingi.“
Garðar horfði stundarkorn yfir
efri brún gleraugnanna eins og
hann gerði oft, nú beint á Guðrúnu
og gerði örstutt hlé á máli sínu. Svo
sagði hann af þunga: „Það er rétt,
Guðrún mín, það er ýmislegt farið
að þorna hérna inni.“
Þingsæti hrökk úr höndum hans
Baldur Óskarsson yfirgaf Fram-
sóknarflokkinn með Möðruvalla-
hreyfingunni, en hann var for-
maður SUF og stóðu þeir Ólafur
Ragnar Grímsson saman þar í
forystu. Baldur varð síðar fram-
bjóðandi Alþýðubandalagsins í
Suðurlandskjördæmi í öðru sæti á
eftir Garðari Sigurðssyni alþingis-
manni. Baldur fór mikinn í kosn-
ingabaráttunni enda voru kosning-
arnar sigurkosningar A-flokkanna
1978. Hvollinn var troðfullur af
fólki á framboðsfundi allra flokka,
allt að þúsund manns og útvarpað.
Baldur er áheyrilegur, með djúpa
og fagra bassarödd og mjög góður
ræðumaður. Hann var á miklu
flugi þetta kvöld, mælskur og orð-
fimur og heillaði kjósendur, átti
fundinn. En þegar hann í lok ræðu
sinnar sagði af miklum þunga
og steytti hnefann að sið vinstri-
manna: „Við framsóknarmenn,“
ætlaði allt af göflunum að ganga,
menn hlógu og klöppuðu (enda
mönnum í fersku minni að Bald-
ur hafði verið framsóknarmaður).
Þegar hann loksins komst að, tókst
honum að segja: „Við framsóknar-
menn vil ég segja þetta.“ Margir
töldu að þarna hefði þingmanns-
sætið hrokkið úr höndum hans
og tungunni væri það tamast sem
hjartanu væri kærast.
Ég heimsótti kúreka norðursins
Hallbjörn Hjartarson varð þjóð-
þekktur söngvari og reisti Kántrí-
bæ á Skagaströnd. Þegar ég var
þar á ferð með hópi manna, nýorð-
inn landbúnaðarráðherra, gekk
Hallbjörn á móti mér, hneigði sig
djúpt í leðurfötunum og sagði:
„Þú ert hin landsfræga eftir-
herma, Jóhannes Kristjánsson.“
Ég jánkaði því og þarna sner-
ist hann kringum mig alla heim-
sóknina á safninu og sagði í lokin.
„Jóhannes, það er nú lágmark að
þú hermir eftir einhverjum stjórn-
málamanni áður en þú ferð.“ Ég
sagði: „Það skal ég gera og er þá
ekki best að ég taki nýja land-
búnaðarráðherrann, hann Guðna
Ágústsson.“ Mæltist þetta vel fyrir
og hermdi ég eftir sjálfum mér
nokkra stund við mikinn fögnuð.
Var það almannarómur á eftir
hversu snjöll eftirherma Jóhann-
es Kristjánsson væri.
Las þær allar
Þegar ævisaga Guðna Ágústsson-
ar kom út árið 2007 fengu margir
framsóknarmenn fleiri en eina í
jólagjöf. Einn þeirra var Árni Sig-
urðsson bóndi í Marbæli í Skaga-
firði en hann fékk þrjú eintök af
Guðni af lífi og sál. Nágrannar
hans hentu gaman að þessu. Sókn-
arpresturinn, sjálfstæðismaðurinn
séra Gísli Gunnarsson í Glaumbæ,
hitti Árna á förnum vegi og spurði
kankvís: „Ertu búinn að skila bók-
unum um Guðna í Kaupfélagið?“
„Nei, nei,“ sagði Árni, „ég las þær
allar og sú síðasta var best.“
Migið í klósett ráðherrans
Einhverju sinni meðan ég var
landbúnaðarráðherra komu á pall-
inn til okkar Margrétar, í Jórutún-
ið á Selfossi, borgfirskir sauðfjár-
bændur, en þeir voru á ferðalagi
um Árnessýslu. Þetta var fallegur
vetrarmorgunn, bjart og kalt og
sólin skein, Ölfusá í klakabönd-
um, kaupfélagið og kirkjan handan
árinnar. Í þessum hópi voru marg-
ir ágætir menn, meðal annarra
Sigurgeir Sindri Sigurgeirsson
í Bakkakoti, núverandi formað-
ur Bændasamtakanna, og Magn-
ús Sigurðsson bóndi á Gilsbakka,
einstakur höfðingi, forystumaður
bænda og hagyrðingur góður. Við
gáfum gestum okkar meðal annars
harðfisk, bjór og íslenskt brenni-
vín. Magnús lýsti stundinni með
eftirfarandi vísu:
Á Selfossi ég gerði stuttan stans,
það stirndi á ánni í sólarglans.
Nú hef ég komið mér til manns
og migið í klósett ráðherrans.
Sú sú, hvað er það?
Fljótlega eftir að ég var í Kína
sendu þeir heila nefnd hingað og
nú voru það skógræktarmenn
sem komu. Ég hélt þeim ærlegt
boð í Ráðherrabústaðnum. Þar
bar margt á góma og spurði ég
nú hvernig þeir segðu „tré“ á
kínversku? „Það er sú,“ sögðu
þeir. „Hvernig segið þið þá skóg-
ur?“ spurði ég? „Það er sú sú,“
sögðu þeir. Sem sé, þar sem tvö
tré koma saman, þar er skógur. Í
frægu áramótaskaupi hafði ég í
gervi Jóhannesar Kristjánssonar
sem landbúnaðarráðherra sagt við
bændur: „Munið svo að þar sem
tvö tré koma saman, þar er skóg-
ur, drengir.“ Þetta var þá alþjóð-
leg vitneskja og oft vitnaði ég til
tveggja trjáa eftir þetta. Þetta
áramótaskaup varð mjög frægt og
héldu víst margir að ég hefði verið
þarna sjálfur, svo trúverðugur var
Jóhannes og gerði þetta vel.
Guðjón fingur
Guðjón Sigfússon var mikill
ágætismaður á Selfossi. Hann
var bróðir Matthíasar myndlista-
manns. Guðjón var dálítið fljót-
huga. Hann vann á trésmíðaverk-
stæði Kaupfélagsins og þar varð
hann fyrir því slysi að missa fing-
ur í vélsög. Þegar Guðjón kom
aftur úr veikindafríinu sagði ein-
hver við hann: „Hvernig fórstu
að þessu, Guðjón minn?“ „Það
var nú lítið mál,“ sagði Guðjón,
„ég gerði bara svona,“ og um leið
renndi hann hendinni eftir borði
vélsagarinnar og flugu nú tveir
fingur í viðbót. Þetta varð til þess
að hann var alltaf kallaður Gaui
putti manna á milli. Guðjón var
með rammagerð heima hjá sér til
að drýgja tekjurnar. Eitt sinn ætl-
aði kurteis maður að biðja hann
um að ramma inn fyrir sig en
fannst þetta hálfasnalegt að mað-
urinn héti Gaui putti. Þegar hann
barði að dyrum og kona Guðjóns
kom til dyra, sagði hann: „Er Guð-
jón fingur heima?“
Migið í klósett ráðherrans
Í bókinni Guðni – Léttur í lund segir Guðni Ágústsson, fyrrverandi ráðherra, sögur af sjálfum sér og fólki sem hann hefur
mætt á lífsleiðinni. Við sögu koma allt frá óþekktum bændum úr Flóanum til þjóðþekktra stjórnmálamanna.
LÉTTUR Í LUND Guðni Ágústsson hefur hitt margt fólk og mörg dýr. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Þegar ég var þar á ferð
með hópi manna, nýorð-
inn landbúnaðarráðherra,
gekk Hallbjörn á móti
mér, hneigði sig djúpt í
leðurfötunum og sagði:
„Þú ert hin landsfræga
eftirherma, Jóhannes
Kristjánsson.“
Á Selfossi ég gerði stuttan stans,
það stirndi á ánni í sólarglans.
Nú hef ég komið mér til manns
og migið í klósett ráðherrans.