Þjóðlíf - 01.10.1987, Blaðsíða 53

ÍÞRÓTTIR
vera meiri en 3-4 mánuðir á ári, sé til staðar
metnaður fyrir því að bæta jafnt og þétt við í
stað þess að vera sí og æ að vinna upp það
sem tapast í löngum hléum.
Við þessu benda víst flestir á að íslenskir
grasvellir þola ekki lengri notkun. Peir eru
ekki tilbúnir fyrr en seinnipart maímánaðar
og orðnir viðkvæmir þegar kemur framí
september. Síðan er það að sjálfsögðu
veðráttan sem er óútreiknanleg. Kalt vor og
blautt haust stytta enn þann tíma sem gras-
vellirnir verða nýttir.
Sigfried Held hefur ákveðnar skoðanir á
íslenskri knattspyrnu sem hafa farið fyrir
brjóstið á mörgum. Hann segir t.d. að leng-
ing keppnistímabilsins sé nauðsynleg. Það
verði að hafa það þó grasið þoli ekki meira
álag, betra sé að leika á möl eða gervigrasi en
að gera ekki neitt.
Það gefur auga leið að mölin tekur við
þegar grasinu sleppir, nema í Reykjavík þar
sem gervigrasið hefur að mestu leyst hana af
hólmi. Bygging gervigrasvallar er dýr fram-
spyrnumenn leggja á sig: Leikmaður með
íslensku 1. deildarliði sem hefur leikið bæði
með ólympíulandsliðinu og A-landsliðinu í
ár stundar erfiðisvinnu samhliða æfingum og
keppni. Þar eru honum engin grið gefin,
stritað myrkranna á milli, á kvöldin og um
helgar. Inná milli æfði hann á fullu og lék í 1.
deildinni og með tveimur landsliðum. Svona
álag er ekki hægt að bjóða nokkrum manni
til lengdar og líklegt að fljótlega verði
ahugamálið að víkja fyrir lífsbaráttunni, eða
þá að leikmaðurinn flýr land til að geta sett
knattspyrnuna á oddinn eins og hann langar
til.
Annar kapítuli er síðan þær skorður sem
tslenskum knattspyrnumönnum eru settar
með lengd keppnistímabilsins. íslandsmótið
er leikið á ríflega hálfum fjórða mánuði, sem
þýðir að félagsliðin og leikmenn þeirra eru
án alvöruleikja í rúma átta mánuði á ári.
Þetta er alltof langt hlé sem stendur í vegi
fyrir eðlilegum framförum íslenskra knatt-
spyrnumanna. Hvíldin frá keppni má ekki
kvæmd en borgar sig margfalt þegar til lengri
tíma er litið. Það er fyrst og fremst stofn-
kostnaðurinn sem þvælist fyrir minni bæjum
og byggðarlögum. Gervigrasið hefur ótví-
ræða kosti framyfir mölina þó það komi seint
í staðinn fyrir náttúrulegt gras. Það er renni-
slétt, engar ójöfnur til að breyta stefnu
boltans eða blekkjandi hæðir og lægðir. Á
móti kemur að boltinn rennur hraðar á því
en á grasi og flestum malarvöllum og hoppar
og spýtist á annan hátt. Það er líka erfitt að
halda boltanum inná í miklum vindi. Þetta
eru þó smámunir miðað við þau tækifæri sem
gervigrasið skapar og þá byltingu sem það
óneitanlega veldur. Þessa lausn uppgötvuðu
hinar Norðurlandaþjóðirnar á undan okkur
Islendingum og gervigras er algengt í nyrðri
byggðarlögum þeirra. Finnamir byggja
meira að segja yfir það og leika að vetrarlagi
með 11 manna liðum innanhúss. Svíar
sigrast á hávetrinum með því að leika þá
,,Hall-svenskan“ innanhúss í staðinn fyrir
,,All-svenskan“ sem er nafnið á þeirra
úrvalsdeild. Hér á íslandi er einn gervigras-
völlur og engin alvörukeppni frá september
fram í maí.
Þetta leiðir hugann að innanhússknatt-
spyrnunni. Hún hefur verið stunduð hér-
lendis um árabil en oft ekki af mikilli alvöru.
Islandsmót er árlegt en er leikið á einni eða
tveimur helgum snemma árs. Þar leika líka
aðeins fjórir í liði á handboltamörk og því er
um nánast allt aðra íþrótt að ræða en utan-
húss. Fyrir utan það að þegar einungis fjórir
eru í byrjunarliði skerðir það mjög þann hóp
sem á möguleika á að leika eitthvað að ráði.
Markverðir eru þar algerlega afskiptir og
hafa engin verkefni á meðan.
Auðvitað er það takmörkuð stærð
íþróttahúsa við handknattleiksvelli og fáir
tímar aflögu þegar hinar hefðbundnu vetrar-
íþróttir innanhúss hafa fengið sitt sem stend-
ur innanhússknattspyrnunni fyrir þrifum.
Þessi húsnæðisskortur kemur að miklu leyti í
veg fyrir að hægt sé að halda þræðinum að
einhverju marki innanhúss yfir vetrar-
mánuðina.
Á þessu sem hér hefur verið rakið sést vel
við hvaða aðstæður knattspyrnan hér á landi
býr. Þrátt fyrir það gerum við sífellt meiri og
meiri kröfur til okkar knattspyrnumanna,
þeir eiga að standa uppi í hárinu á stórþjóð-
unum í hverjum leik og sigra hinar skilyrðis-
laust. Miklu þarf að breyta til þess að raun-
hæft sé að vonast eftir verulegri framþróun.
Það er síðan spurning hvort nægjanlegur
metnaður og vilji séu fyrir hendi til að stíga
þau spor sem hér hefur verið tæpt á. Svo
aftur sé vitnað í Sigfried Held: ,,Á meðan
óbreytt ástand varir mun ísland halda áfram
að koma stöku sinnum á óvart en verða
áfram í hópi lægst skrifuðu knattspyrnu-
þjóða álfunnar.1'
• Víðir Sigurösson
51