Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Side 32

26
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hans augu þjást við þraut hvers lífs
og þola ekki blóð,
og hrolli slær hann hending mörg
á hversdagsleikans slóð.
Er aðrir hrósa happi mest,
hann heyrir efans raust.
Hann má ei dýri misþyrmt sjá,
hann man það, endalaust.
En þeirri sorg, sem sárust er,
hann segir engum frá:
hve einskisverð er ævi hans sjálfs
og óvirk hjartans þrá,
að heyra bældu hrópin öll
frá hinni stóru neyð,
en treysta ekki sjálfum sér
til sóknar neina leið.
(Hve liáðsk er ekki heimsins sorg
í hjarta einstaks manns,
og dumbu glotti dagur snýr
að drottinbænum hans.
Þú þykist gjalda líku líkt
og leggja á streng þinn ör.
Þú berð því hæðinn hversdags svip
og hnittiyrði á vör.
Ó maður, allt of stórt og sterkt
þitt stolt, en trú þín veik
á bróðurhug og heill til þess
að hefja nýjan leik.
Þú getur eignazt eilíft líf
og unnið haf og jörð
án tára og blóðs, ef bak við þig
þinn bróðir heldur vörð).