Tímarit Máls og menningar - 01.11.1980, Side 87

Bctra Utia hin góða
— Það líður engum vel með svona háan hita.
— Eg er ekki neitt neitt. Þessvegna líður mér vel.
Þá sagði læknirinn við börnin: — Hún er með óráði. Sækið henni þessi
lyf. Eg kem aftur á morgun.
Og hann kom aftur daginn eftir. En hann kom erindisleysu. Una var
þá dáin.
Dáin og ekki dáin. Auðvitað dó Una í þeirri merkingu að hún hvarf úr
hópi lifenda sem persónan Una góða. En hún lifði áfram sem árangur
þeirrar rannsóknar sem framkvæmd hafði verið á spítalanum. í rúma öld
var gæska hennar fyrirmynd að gæskuríkri meðferð yfírvaldanna í Borg-
inni okkar á gremjuöflunum sem ekki vildu horfast í augu við smæð sína.
En af því rannsóknin var ófullkomin reyndust líka þverbrestir í með-
ferðinni. Þessvegna er ennþá fólk í Borginni okkar.
Vesteinn Lúóvíksson
Tímavörðurinn
A vígsluhátíð laugarinnar var hann yngsti tímavörðurinn. Þá gerðist það
í síðasta riðli að einn keppandinn hvarf í vatnið og sást ekki framar.
Áhorfendur undruðust stórum, en yfirgáfu samt staðinn fyrir myrkur.
Tímavörðurinn ungi fór afturámóti hvergi.
Frá þessum degi er sá tími liðinn, að samkvæmt öllum lögmálum ætti
hann að vera löngu dauður gamlinginn sem ennþá stendur á sund-
laugarbarminum og skimar yfir vatnið.
— Það hlýtur að hafa verið fylgjan hans sem stakk sér, segja sumir.
— Eða kannski elskan hans, segja aðrir.
— Ætli það hafi ekki verið gleði hans, segir öldruð kona og minnist
orða langömmu sinnar! sú hafði verið á vígsluhátíðinni stelpa.
Tímavörðurinn heyrir þetta ekki frekar en annað. En hann brosir til
viðstaddra, tannlaus undir hvítu skegginu, tekur fram klukkuna og leyfir
börnunum að heyra fornfálegt tifið. Svo bendir hann í vatnið og segir
furðu skýrmæltur, að ekki sé öll nótt úti enn.
341