Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Qupperneq 72

Ég togaði hana niður í rúmið og kyssti hana. Hún ýtti mér burtu og
hló.
„Sumir borga mér tíu dollarana og ég fer úr fötunum og þá vilja
þeir ekki gera það. Ég held tíaranum. Það er stórfyndið.“
„Já,“ sagði ég, „ég get ekki hætt að hlæja . .. Cass, ég elska þig tíkin
þín, hættu að eyðileggja sjálfa þig, þú ert líflegasta kona sem ég hef hitt.“
Við kysstumst aftur. Cass grét hljóðum tárum. Ég fann hvernig þau
runnu. Þetta síða svarta hár lá yfir mér líkt og fáni dauðans. Við
runnum saman og elskuðumst hægt og alvarlega og dásamlega.
Morguninn effir var Cass á fótum að elda morgunmat. Hún virtist
róleg og ánægð. Hún var syngjandi. Ég hélt kyrru fyrir í rúminu og
naut hamingju hennar. Að endingu kom hún og hristi mig. „Á fætur
með þig, delinn þinn! Skvettu köldu vatni á smettið og typpið og
komdu að njóta veislunnar!“
Ég keyrði hana niður á strönd þennan dag. Það var virkur dagur og
ekki sumar ennþá svo að allt var dásamlega yfírgefið. Rónar sváfu á
grasflötunum ofan við sandinn. Aðrir sátu á steinbekkjum og deildu
einstaka flösku. Mávarnir hringsóluðu í glórulausu uppnámi. Gamlar
sjötugar og áttræðar frúr sátu á bekkjum og ræddu um sölu fasteigna
eftirlátinna af eiginmönnum sem erfiði og heimska brauðstritsins
hafði löngu murkað líftóruna úr. Þrátt fyrir það lá friður í loftinu og
við gengum um og teygðum úr okkur á grasflötunum og sögðum ekki
margt. Það var einfaldlega góð tilfinning að vera saman. Ég keypti
samlokur, kartöfluflögur og drykki og við borðuðum sitjandi í sand-
inum. Svo hélt ég um hana og við sváfum saman tæpan klukkutíma.
Það var einhvern veginn betra en að elskast. Við runnum saman án
allrar spennu. Þegar við vöknuðum keyrðum við aftur heim til mín
og ég eldaði kvöldmat. Eftir matinn stakk ég upp á því við Cass að við
færum að búa saman. Hún beið langa stund, horfði á mig, svo sagði
hún hægt, „Nei.“ Ég keyrði hana aftur á barinn, keypti í glas handa
henni og gekk út. Daginn eftir fann ég mér vinnu sem pakkari í
verksmiðju og vann það sem eftir var vikunnar. Ég var of þreyttur til
að fara mikið út en á föstudagskvöldið dreif ég mig á West End barinn.
Ég settist og beið eftir Cass. Klukkustundir liðu. Þegar ég var orðinn
töluvert drukkinn sagði barþjónninn við mig: „Mér þykir fyrir því sem
kom fyrir vinkonu þína.“
„Hvað þá?“ spurði ég.
70
TMM 1994:3