Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Page 100

dæmi. Þau voru eins og skrúfstykki. Ekki letin eða hikið á þeim bæ!
Byrjaði á eldsnarpri ræðu um syndirnar sem ég drýgði gegn sjálfum
mér og hvílíkt fádæmis fáræði það væri. Ég yrði steindauður á nokkr-
um árum. Hann gæti ekki látið það viðgangast fyrst hann hefði verið
kallaður til. Ég skalf eins og hrísla þegar hann hætti að tala.“
„Og hófst svo meðferðin?“ spurði álfdísin.
„Já já, hann fékk mér þykka lista á löggiltum skjalapappír sem
byggðust á vísindum hans. Forkunnarfagrir listar. Nú, ég skal viður-
kenna það, auðvitað var ekki of auðvelt að fara eftir þeim, mátti ekkert
borða, ekki smjör og ekki neitt því um líkt. En það hafðist með
þrjóskunni.“
„Og þú stóðst þig?“
„Já. Ja, ef frá er talinn ótætis sláturkeppurinn.“
„Svo þú hefur þá misstigið þig?“
„Ja, ég lét í rauninni eins og krakki, kannski ekki að furða að ég væri
tekinn á beinið. Þegar ég hafði fylgt listunum út í æsar í sjö ár var ég
orðinn svo spengilegur að bílstjórar bremsuðu á götu til að horfa á
mig, fólk leit upp úr blöðum í strætisvögnum og ég segi það; víst voru
pokarnir undir augunum farnir, kransæðarnar slaknaðar, blóðþrýst-
ingurinn horfinn og sígaretturnar komnar út í ystu myrkur. Þá fór ég
til doktorsins og bað hann um eina undantekningu. Einn sláturkepp
á afmælinu mínu. Það var allt og sumt. Mér þótti slátur afar gott í þá
daga. Ég hélt að ef ég segði „bara einu sinni“ myndi doktor Jósep
Jóseps kannski yppta öxlum, brosa og segja að „einhvern ósið yrði nú
mannskepnan að hafa.““
„Kannski það minnsta,“ segir álfdísin.
„Ég er nú hræddur um ekki! Doktorinn spratt upp sótrauður af
bræði og barði borðið í sundur svo pappírarnir fuku út um allt! Hann
æpti á mig og missti alveg stjórn á sér. Öskraði: Eruð þér orðinn
bandhringlandi vitlaus maður? Hélduð þér að þér kæmuð hingað til
að læra eitthvert sláturát? Ætluðust þér til að ég þjálfaði hér upp
algerlega samviskulaus ómenni? Og svo stökk hann út af stofunni og
vængirnir dingluðu og börðust í dyrastafmn svo að ég hélt að þeir
myndu brotna. Kom aftur æðandi með hnausþykkan vísindabunka
og hristi framan í mig, allt á löggiltum skjalapappír. Og þrumaði:
Hingað og ekki lengra!“
„Ogþú?“
98
TMM 1994:3