Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Side 90

RAKEL SIGURCEIRSDÓTTIR
langt fyrir aldur fram. Móðir þeirra lifði dætur sínar allar en faðir þeirra lést
1941, fimm árum á undan Guðfinnu.
Faðir Guðfinnu var organisti í kirkjunni á Einarsstöðum og þrátt fyrir lítil
efni á Hömrum var þar til orgel sem hann kenndi dætrurn sínum mjög
snemma á. Þegar Guðfinna óx upp sótti hún nám í orgelleik út fyrir sveitina
og kenndi síðan bæði söng og hljóðfæraleik á Laugum og á Húsavík effir því
sem heilsa hennar entist. Síðustu æviárin var hún auk þess organisti við
Húsavíkurkirkju. Þegar handleiðslu föður hennar sleppti nam hún um tíma
orgelleik af tónskáldunum Áskeli Snorrasyni og Sigurði Einarssyni. Síðar var
hún einn vetur á Akureyri við tónlistarnám og annan í Reykjavík hjá Páli ís-
ólfssyni. Hún hlaut mikið lof fyrir leikni sína og var talin einn snjallasti org-
elleikari á íslandi um þetta leyti. Þess má geta að Kurt Haeser, sem var annar
kennara hennar á Akureyri, hafði svo mikið álit á hæfileikum Guðfinnu að
hann hvatti hana eindregið til að halda áfram námi erlendis og bauðst til að
kenna henni ókeypis ef hún gæti komið sér til Dortmund þar sem hann hafði
fasta stöðu sem tónlistarkennari. En allt lagðist á eitt við að hindra að sá
draumur yrði nokkurn tímann að veruleika.
Auk þess að fararefnin vantaði lagðist ógæfan nú á fjölskylduna á Hömr-
um af enn meiri þunga en áður. Hvíti dauðinn hafði tekið yngstu dótturina
þegar hún var barn að aldri og tók nú miðsysturina. Faðir hennar missti
heilsuna og Guðfinna fór sjálf að kenna heilsuleysis vegna berkla um líkt
leyti. Orgelleikarinn efnilegi var þá ekki nema 26 ára að aldri en þoldi ekki að
sitja lengi í einu við hljóðfærið vegna verkja í bakinu. Guðfinna átti í tuttugu
ára stríði við berklana. Lengst af var hún þó heima og gekk til þeirra starfa
sem þrek hennar leyfði en fimm árum eftir að hún var við tónlistarnámið á
Akureyri varð hún að gera hlé á störfum sínum og leggjast inn á Vífilsstaða-
spítala þar sem hún var veturinn 1929-30. Ellefu árum síðar ágerðust berkl-
arnir á ný og næstu þrjú ár var hún af og til á Landsspítalanum til rannsókna
og meðferðar. Síðustu æviárin var hún mjög þreklítil. Hún lést þann 28. mars
1946 á Kristneshæli við Eyjafjörð.
Áskell Snorrason var trúnaðarvinur Guðfinnu. Hann segir að þegar hún
stóð frammi fyrir því að geta ekki lengur gefið tilfmningum sínum útrás í
hljómlistinni þá hafi ljóðlistin orðið henni tiltækust. Hún hafi þá tekið að
stunda hana af sömu alvöru og festu og hún hafði áður lagt í tónlistina. Tón-
listin var Guðfinnu afar hjartfólgin og varð mörgum starsýnt á þá staðreynd
þegar hún hóf að birta kvæðin sín og létu sumir jafnvel að því liggja að tón-
listarkunnáttan hafi verið forsenda leikni hennar við að steypa málið í form
brags og hrynjandi.
80
www.mm.is
TMM 1999:1