Breiðholtsblaðið - 01.04.2008, Blaðsíða 10

10 Breiðholtsblaðið APRÍL 2008
Bernskuminningar úr Breiðholtinu
Guðjón Þorsteinn Pálmarsson leikari og leikstjóri, betur þekktur sem Denni, sleit barnsskón-
um út í sveit en fluttist með foreldrum sínum í Breiðholtið 13 ára. Hann bjó í Blöndubakkanum
þangað til að flökkueðlið tók yfir og hann fluttist langdvölum erlendis. Guðjón rifjar bernsk-
una í Breiðholtinu upp að þessu sinni.
Það var í byrjun júlí árið 1987 að
mamma og pabbi sögðu mér og
bróður mínum að við þyrftum að
flytja í bæinn. Við bjuggum í Braut-
arholti á Skeiðum, sem er rétt hjá
Selfossi, en pabbi var skólastjóri
í Skeiðaskóla og hafði verið síð-
an 1972. Það var frábært að alast
upp út í sveit og þurfa ekki að hafa
áhyggjur af neinu. Við gátum farið
að veiða þegar við vildum, smíðað
það sem okkur datt hug í smíða-
húsinu, farið á fleka á mýrarpoll-
inum fyrir neðan bæinn, hangið á
verkstæðinu hjá nágrönnunum og
hjálpað til við viðgerðir, gert það
sem okkur datt í hug. Við bræðurn-
ir vorum ekki par ánægðir með að
vera skikkaðir til að flytja í Breið-
holtið og mótmæltum af hörku.
En það var ekki til umræðu og
mánuði seinna vorum við mætt í
Blöndubakkann. Það var þröngt
hjá fjölskyldunni fyrsta árið, en
við bjuggum sjö saman í íbúðinni;
mamma, pabbi, bróðir minn, syst-
ir mín, kærastinn hennar og sonur
þeirra sem þá var rétt eins árs.
Sambúðin gekk ótrúlega vel og fjöl-
skyldan styrktist í gegnum þetta
allt saman. Það leið ekki á löngu
þangað til við bræðurnir vorum
orðnir hressir með flutningana.
Með miklu eðalfólki
En svo fór maður í Breiðholts-
skóla og þar lenti ég í bekk með
miklu eðalfólki. Maður kynntist
fullt af fólki á mjög skömmum
tíma. Sérstaklega minnisstætt er
þegar ég kynntist Villa vini mínum.
Hann bjó á númer 15. Hann var út
á túni að leika sér með flugdreka
þegar ég og bróðir minn hittum
hann fyrst. Bróðir minn hélt að
hann væri þroskaheftur, en það
kom fljótt í ljós að hann var bara
sérstakur en ekki fatlaður. Það var
mjög skemmtilegt að vera í Breið-
holtsskóla. Við stofnuðum hljóm-
sveit og deildum æfingaplássi með
Lúðrasveitinni. Það var lítill kær-
leikur á milli þessara sveita, enda
ólíkar að uppbyggingu og með ólík
markmið. Við spiluðum einhvers-
konar pönk og aðeins frumsamið
efni. Við nefndum hljómsveitina
N.D.F. í höfuðið á Nínu Dögg Filipp-
usdóttur, sem er núna ein af okk-
ar allra bestu leikkonum. Hún var
ein af fjölmörgum söngkonum sem
voru í bandinu. Aðalmennirnir í
bandinu voru Edilon Hellertsson
sem spilaði á trommur, Magnús
Ármann sem söng og hélt uppi
stuði og ég sem spilaði á gítar. Ég
man hvað ég var brjálæðislega
feiminn á þessum tíma. Maður var
pínulítill með risastóran gítar, í rifn-
um gallabuxum, með sítt ljóst hár í
gömlum kjólfatajakka sem afi minn
heitinn, Björn Jónsson ráðherra,
átti. Það komu fleiri góðir við sögu.
Árni Þór Jónsson, karatesnillingur
og myndlistamaður söng með okk-
ur. Helgi “skáti” Kristinsson spilaði
á hljómborð með okkur og Eirík-
ur “Faxi” plokkaði bassann á nok-
krum tónleikum. Fjölmargar söng-
konur þöndu raddböndin með okk-
ur; Margrét, Ragna, Ingunn, María
Lovísa og fleiri góðar stúlku, en
þær vöktu alltaf mikla athygli á
tónleikum enda glæsilegar með
afbrigðum. Hljómsveitin var heil-
mikið fyrirtæki og spilaði tvisvar
niður á torgi. Ekki má gleyma Jóni
Eyþóri sem sá um ljós og allt sem
við kom rafmagni. Jón Eyþór smíð-
aði, þá 14 ára gamall, ljósamixer
sem hann notaði til að gera alveg
magnað ljósasjó á fyrstu tónleik-
unum okkar. Hann hafði handlagn-
ina ekki langt að sækja en hann er
barnabarn Jóns E. Guðmundsson-
ar brúðugerðarmeistara.
Hljómsveitin sveifst
einskis
Hljómsveitin sveifst einskis til
að gera þessa viðburði sem glæsi-
legasta og segja má að botninum
í því hafi verið náð þegar við stál-
um jólaseríu af tréi úr einhverjum
garðinum í Stekkjunum. Það var
ekki fallega gert, en serían tók sig
svakalega vel út á trommusettinu.
Hljómsveitin var ekki alltaf sam-
mála kennurunum hvenær tónleik-
um sveitarinnar ætti að ljúka og
var oftar en einu sinni dregið fyrir
tjaldið þegar við hljómsveitin töld-
um okkur eiga heilmikið eftir. Það
fór lítið fyrir góðærinu á þessum
árum og flest allir skítblankir. Það
kostar sitt að vera í hljómsveit og
til að fjármagna gítarkaupin fór ég
að bera út Moggann. Það leið ekki
á löngu þar til maður var búinn
að eignast eðalhljóðfæri, amerísk-
an Fender Stratocaster og Peavey
magnara og Blöndubakkinn far-
inn að nötra. Stundum heyrði ég
í stelpunum á hæðinni fyrir ofan
okkur æfa sig á píanóið. Þá stakk
maður bara í samband og spilaði
með þeim í gegnum steypuna.
Breiðholtið skemmtilegt
og Bakkarnir sérstaklega
En það var margt fleira en hljóm-
sveitin. Maður tók ríkan þátt í
félagslífinu í skólanum, og svo var
það auðvitað Breiðóvision, sem
var hinn upprunalegi Skrekkur,
og það æði byrjaði einmitt í Breið-
holtsskóla og smitaðist síðan yfir
til hinna skólanna og breyttist í
Skrekk eins og hann er í dag. Þar
má segja að maður hafi lagt grunn-
inn að því sem maður er að gera
í dag. Það var alltaf nóg að gera,
enda Breiðholtið skemmtilegt
svæði, og bakkarnir sérstaklega
vel skipulagt svæði, sérstaklega
þegar maður er unglingur og vill
ólmur taka þátt í óæskilegri hópa-
myndun. Ekki var allt gáfulegt sem
við tókum okkur fyrir hendur, en
við vorum svo sem ekki að reyna
að kljúfa einhver atóm. Núna er
maður kominn niður í Hlíðarnar
og hefur það bara skrambi gott.
En engu að síður gæti ég vel hugs-
að mér að flytja þangað aftur. Hver
veit hvað gerist. Það var góður
skóli að eyða unglingsárunum í
Breiðholtinu og ég er dauðfeginn
að hafa ekki dagað uppi í sveitinni.
Dauðfeginn að hafa ekki dagað uppi í sveitinni
Denni litli nýlega fluttur af Skeiðum í Bakkana.
Með skólasystkinum á leiklistarnámsárum í Bretlandi.
Með Magnúsi Ármann að keppa í Breiðóvision.
Denni í dag.